Relaxing and ready for the next adventure
Door: Peer
Blijf op de hoogte en volg Liza
21 Oktober 2016 | Indonesië, Ubud
Alweer even geleden, tijd voor een nieuw verslag! Totaal tegen alle verwachtingen in: geschreven door Peer.
In het vorige verslag waren we net geland in Yogjakarta, dat was na het totaal niet-toeristische Sumatra best effe wennen, we hebben een scooter gehuurd en zijn maar snel de stad uit geraced: op naar de rust, en de rijstvelden! Blijft een prachtig gezicht om die Indonesiers met hun punthoeden (oma weet niet ongetwijfeld de naam van) te zien werken in de oneindige rijstvelden.
De volgende dag zijn we naar de beroemde Borobodur tempel geweest, een flinke toeristische attractie, maar niet zo groot als wij! Bij aankomst werden we aangevallen door een groep schoolkinderen die niets anders wilde dan Engels met ons praten, en op de foto natuurlijk!
Daarna de tempel beklommen, laag voor laag, indrukwekkend om te zien hoe deze in de 8ste eeuw gebouwd is, dat is een klus geweest..
Op elke laag werden we gevraagd om op de foto te gaan, soms door zenuwachtige Indonesiërs (voornamelijk scholieren) die eigenlijk niet goed durfde te vragen, maar toch wel heel graag wilde. Het toppunt was een, nogal opvallende, vrouw die op ons af kwam en zei: "Hey, chak chak foto?!", vervolgens begon ze aan alle kanten aan ons te trekken en moesten er verschillende foto's uit verschillende hoeken gemaakt worden.. Je maakt het mee als je een tempel bezoekt..
Na de Borobodur zijn we naar de Prambanan gereden, tenminste, wij dachten "de Prambanan", blijkt dat het om een hele verzameling tempels gaat, minstens zo indrukwekkend maar lang niet zo druk en toeristisch (gelukkig) als de Borobodur.
De volgende dag zijn we per trein van Yogjakarta via Soerabaja naar Malang gereisd, om de Bromo vulkaan te gaan bezoeken. Dat was nogal een teleurstelling, de reis was lang en vermoeiend: eerst per taxi naar het station, per trein naar Soerabaja, per taxi naar het busstation (veel te veel betaald), per bus naar Malang, en uiteindelijk met een local busje naar de guesthouse.. De laatste hielp ons nadat we in het donker op een onbekend busstation even buiten Malang stonden en allebei weigerde om wéér een veel te dure taxi te betalen, ik stelde voor om naar de verderop gelegen grote weg te lopen om daar een local bus te pakken, die weg bleek wat verder weg te zijn dan gedacht..
Uiteindelijk hielden we dit busje aan, probeerde de chauffeur met handen en voeten uit te leggen waar we heen moesten, hij zei: stap maar in, wij sprongen dolgelukkig in het busje, zuchten tegen elkaar: eindelijk een behulpzaam persoon op Java in plaats van al die geldzoekers..
Een rit van 40 minuten later en een aantal keer om de weg vragen kwamen we bij de guesthouse aan, we hadden 20.000 roepia klaar om aan de man te geven als dank voor de hulp, maar dat vond hij echt niet genoeg, hij wilde 100.000 hebben! Meer dan dat elke taxi in Malang gevraagd zou hebben voor deze rit.
Op dat moment waren wij er allebei goed klaar mee, ik heb de man 50.000 onder zijn neus geschoven, en na lang mopperen ging hij er uiteindelijk mee akkoord, dat hadden we ook weer meegemaakt..
In de tussentijd hadden we van 1 van de vele taxichauffeurs begrepen dat de Bromo dicht was door eruptie gevaar, ook dat nog. Na dat gecheckt te hebben bij de guesthouse besloten we de Bromo dan wel niet op te kunnen, maar hem toch op z'n minst te willen zien.
De volgende ochtend zijn we op zoek gegaan naar een scooter om naar de Bromo te rijden, tevergeefs, blijkbaar is elke scooter in Malang op zondag verhuurd, een tour kost zo belachelijk veel geld dat we daar echt niet mee wilden gaan (koppig zijn we ook nog eens allebei).
Na een paar uur door Malang te hebben gestruind hadden we er genoeg van, we zijn terug gewandeld naar het guesthouse en hebben onze backpacks gepakt, dan maar geen Bromo: op naar Banyuwangi om meer succes te gaan hebben met de Ijen.
We hebben de local bus gepakt naar het treinstation en wilde daar een kaartje kopen naar Banyuwangi, maar helaas: de trein was vol, geen kaartjes meer te krijgen. Enige optie was om een andere trein te pakken naar een ander station, daar te wachten tot 12 uur 's nachts om vervolgens een andere trein te pakken, het was op dat moment 15:00 's middags en met deze "oplossing" zouden we om 04:00 in Banyuwangi aankomen.. Iets met moed en schoenen..
Ik dook in mijn telefoon en probeerde via de Wifi op het station een andere oplossing te bedenken, ik kwam niet heel veel verder dan een trein waarmee we om 02:15 in Banyuwangi zouden aankomen, nog steeds niet echt ideaal..
Uiteindelijk is Liza de Customer Service binnengestapt om te vragen of we misschien per bus naar Banyuwangi konden, het antwoord wat ze daar kreeg was het beste wat ons die dag is overkomen: de vrouw bij de Customer Service e zei dat de trein helemaal niet vol zat, en na wat heen en weer gebel zei ze dat we best nog mee konden met de trein die 30 minuten later zou vertrekken en om 22:30 in Banyuwangi aan zou komen, wauw, de vrouw was onze held van die dag!
Vermoeid maar opgelucht kwamen we in Banyuwangi aan, hebben we de volgende ochtend heel lang uitgeslapen, een scooter gehuurd, een middagje op het strand doorgebracht en vroeg naar bed gegaan. Die nacht zijn we om 01:00 opgestaan om een uurtje in de kou op de scooter naar de Ijen te racen (heerlijk om weer zelf te rijden!), na een flinke wandeling van weer ruim een uur kwamen we bij de krater van de Ijen aan, vergezeld door andere vroege vogels, de meesten met gids, wij gelukkig niet, we konden prima achter de rest aan lopen. Een eigen zaklamp daarentegen was wel handig geweest, maarja, je kunt niet overal aan denken midden in de nacht..
Het zogenaamde "Blue fire" in de Ijen was bijzonder, de damp zwaar (gelukkig hadden we een gasmasker). Dit viel echter compleet in het niets bij de mannen die de lava uit de krater halen en vervolgens in manden van 80 (!) kilo op hun schouders de krater uitdragen, en niet over aangelegde paden, gewoon over de losse rotsen, de meesten zonder gasmasker en fatsoenlijke schoenen.. Boven aangekomen laden ze de manden over op karretjes, na 6 manden is het karretje vol en beginnen ze aan hun tocht naar beneden, welke een uur tot anderhalf duurt, met een karretje van zo'n 600 kilo. Gelukkig is er een aantal jaar geleden een of andere (volgens mij Britse) man geweest die het karretje, met remmen, voor deze mannen ontwikkeld heeft, voor die tijd liepen ze met de manden de berg af.
De mannen leggen deze tocht tussen de 2 en 6x per "werkdag" af, wij waren, zonder karretje, na 1x berg op en berg af al flink gesloopt, zij hebben echter 1 doel waar ze dit voor doen: zodat hun kinderen kunnen studeren, dat noem ik nog eens toegewijd, wauw..
Na deze indrukwekkende nacht zijn we naar het strand gereden, het was immers toch licht en op bed liggen kan ook als we oud zijn.. Daarna de scooter teruggebracht en op tijd naar bed gegaan, misschien waren we toch wel een beetje moe..
De volgende ochtend zijn we door de te gekke mensen van de guesthouse naar de haven gebracht om vanuit daar met de ferry naar Bali te gaan, de overtocht was zo gebeurd, het aanmeren duurde aanzienlijk langer: er varen ongeveer 10 ferry's tegelijkertijd weg uit Banyuwangi, en er zijn in Bali maar 4 aanlegsteigers voor de ferry's, je krijgt het niet verzonnen..
Vanuit daar hebben we de local bus naar Denpasar gepakt, we moesten naar Ubud, maar het openbaar vervoer op Bali is nog niet echt ontwikkeld. We konden vanuit de haven per taxi naar Ubud, dat zou echt een fortuin gaan kosten, per bus naar Denpasar en vanuit daar met de taxi naar Ubud, nog steeds duur maar al goedkoper. Óf, en dat vonden we zelf (ik vooral), een gouden idee: per bus naar Denpasar, daar een scooter huren voor 5 dagen (we vliegen immers ook weer vanuit Denpasar naar Perth) en op de scooter naad Ubud rijden, niet alleen de goedkoopste, maar ook nog de leukste en minst afhankelijke optie! De laatste moest het natuurlijk worden.
De local bus reed, zo slim zijn ze in Indonesië dan ook wel weer, niet naar Denpasar, maar naar één of ander rotplaatsje vlak voor Denpasar.. Vanuit de busterminal rijden geen local bussen, alleen taxi's: briljant, toch?!
Dus, tegen al onze principes in, lang gezocht naar de goedkoopste taxi, deze bracht ons naar het vliegveld. We wilden namelijk eerst ons ticket omboeken, aangezien we zo snel gereisd hebben hadden we nu 6 dagen in het vooruitzicht op Bali. Vooral ik zat daar niet echt op te wachten, Bali is duur, toeristisch, druk, alles waar ik niet echt op zat te wachten, Liza was het hier wel mee eens, ook omdat ze al eens op Bali geweest is.
Na wat zoeken op het vliegveld kwamen we bij de service desk van Air asia, de vrouw keek ons wat verbaasd aan (de meeste toeristen willen juist langer op Bali blijven) maar ging direct aan de slag: omboeken was geen probleem, de meerprijs daarentegen.. Daarvan konden we nog wel 2 weken op Bali verblijven! Die keus was dus snel gemaakt: 6 dagen Bali it was!
We zijn naar het door Nick en Suzan geadviseerde hotel gewandeld en hebben vast een kamer gereserveerd voor dinsdag/woensdag (de nacht voordat we naar Perth vliegen), de vrouw was alleraardigst en wist zich Nick en Suzan nog te herinneren (ter info: het is bijna 3 !! jaar geleden dat zij in Bali waren, iets met een (goede) indruk achterlaten?!). Bij het hotel konden we ook probleemloos een scooter meekrijgen voor 5 dagen, te gek!
Meteen op de scooter gesprongen, bepakt met onze backpacks en rugzakken. Geen Indonesiër die hier van opkijkt, we zaten immers maar met 2 personen op onze scooter, daar kunnen er nog minstens 3 bij...
Weer zo gelukkig als een klein kind ben ik als een malle de drukke straten van Denpasar uitgeracet, op naar de rustigere straten van Ubud! Dit bleek slechts een half uurtje ipv anderhalf uur (voor de moeders: ja ik heb voorzichtig gedaan). Prima kamer, even iets gegeten langs de weg en lekker op tijd naar bed. Gisteren hebben we een dagje niks gedaan, ik heb een boek gelezen (ja écht waar) en Liza in het zwembad gelegen, best prima zo'n dagje..
Vandaag hebben we weer uitgeslapen, toch best vermoeiend zo'n backpack tocht, zijn we verhuisd van guesthouse (de eerste bleek toch niet zo prima aan die hele drukke weg) en zijn we naar de Nungnung waterval geweest.
Nu liggen we allebei lekker gaar op bed, Liza is de foto's aan het uitzoeken en ik typ dit reisverslag, wat inmiddels een heel boek is geworden.
Over een paar dagen vliegen we naar Australië, op naar ons volgende avontuur!
In het vorige verslag waren we net geland in Yogjakarta, dat was na het totaal niet-toeristische Sumatra best effe wennen, we hebben een scooter gehuurd en zijn maar snel de stad uit geraced: op naar de rust, en de rijstvelden! Blijft een prachtig gezicht om die Indonesiers met hun punthoeden (oma weet niet ongetwijfeld de naam van) te zien werken in de oneindige rijstvelden.
De volgende dag zijn we naar de beroemde Borobodur tempel geweest, een flinke toeristische attractie, maar niet zo groot als wij! Bij aankomst werden we aangevallen door een groep schoolkinderen die niets anders wilde dan Engels met ons praten, en op de foto natuurlijk!
Daarna de tempel beklommen, laag voor laag, indrukwekkend om te zien hoe deze in de 8ste eeuw gebouwd is, dat is een klus geweest..
Op elke laag werden we gevraagd om op de foto te gaan, soms door zenuwachtige Indonesiërs (voornamelijk scholieren) die eigenlijk niet goed durfde te vragen, maar toch wel heel graag wilde. Het toppunt was een, nogal opvallende, vrouw die op ons af kwam en zei: "Hey, chak chak foto?!", vervolgens begon ze aan alle kanten aan ons te trekken en moesten er verschillende foto's uit verschillende hoeken gemaakt worden.. Je maakt het mee als je een tempel bezoekt..
Na de Borobodur zijn we naar de Prambanan gereden, tenminste, wij dachten "de Prambanan", blijkt dat het om een hele verzameling tempels gaat, minstens zo indrukwekkend maar lang niet zo druk en toeristisch (gelukkig) als de Borobodur.
De volgende dag zijn we per trein van Yogjakarta via Soerabaja naar Malang gereisd, om de Bromo vulkaan te gaan bezoeken. Dat was nogal een teleurstelling, de reis was lang en vermoeiend: eerst per taxi naar het station, per trein naar Soerabaja, per taxi naar het busstation (veel te veel betaald), per bus naar Malang, en uiteindelijk met een local busje naar de guesthouse.. De laatste hielp ons nadat we in het donker op een onbekend busstation even buiten Malang stonden en allebei weigerde om wéér een veel te dure taxi te betalen, ik stelde voor om naar de verderop gelegen grote weg te lopen om daar een local bus te pakken, die weg bleek wat verder weg te zijn dan gedacht..
Uiteindelijk hielden we dit busje aan, probeerde de chauffeur met handen en voeten uit te leggen waar we heen moesten, hij zei: stap maar in, wij sprongen dolgelukkig in het busje, zuchten tegen elkaar: eindelijk een behulpzaam persoon op Java in plaats van al die geldzoekers..
Een rit van 40 minuten later en een aantal keer om de weg vragen kwamen we bij de guesthouse aan, we hadden 20.000 roepia klaar om aan de man te geven als dank voor de hulp, maar dat vond hij echt niet genoeg, hij wilde 100.000 hebben! Meer dan dat elke taxi in Malang gevraagd zou hebben voor deze rit.
Op dat moment waren wij er allebei goed klaar mee, ik heb de man 50.000 onder zijn neus geschoven, en na lang mopperen ging hij er uiteindelijk mee akkoord, dat hadden we ook weer meegemaakt..
In de tussentijd hadden we van 1 van de vele taxichauffeurs begrepen dat de Bromo dicht was door eruptie gevaar, ook dat nog. Na dat gecheckt te hebben bij de guesthouse besloten we de Bromo dan wel niet op te kunnen, maar hem toch op z'n minst te willen zien.
De volgende ochtend zijn we op zoek gegaan naar een scooter om naar de Bromo te rijden, tevergeefs, blijkbaar is elke scooter in Malang op zondag verhuurd, een tour kost zo belachelijk veel geld dat we daar echt niet mee wilden gaan (koppig zijn we ook nog eens allebei).
Na een paar uur door Malang te hebben gestruind hadden we er genoeg van, we zijn terug gewandeld naar het guesthouse en hebben onze backpacks gepakt, dan maar geen Bromo: op naar Banyuwangi om meer succes te gaan hebben met de Ijen.
We hebben de local bus gepakt naar het treinstation en wilde daar een kaartje kopen naar Banyuwangi, maar helaas: de trein was vol, geen kaartjes meer te krijgen. Enige optie was om een andere trein te pakken naar een ander station, daar te wachten tot 12 uur 's nachts om vervolgens een andere trein te pakken, het was op dat moment 15:00 's middags en met deze "oplossing" zouden we om 04:00 in Banyuwangi aankomen.. Iets met moed en schoenen..
Ik dook in mijn telefoon en probeerde via de Wifi op het station een andere oplossing te bedenken, ik kwam niet heel veel verder dan een trein waarmee we om 02:15 in Banyuwangi zouden aankomen, nog steeds niet echt ideaal..
Uiteindelijk is Liza de Customer Service binnengestapt om te vragen of we misschien per bus naar Banyuwangi konden, het antwoord wat ze daar kreeg was het beste wat ons die dag is overkomen: de vrouw bij de Customer Service e zei dat de trein helemaal niet vol zat, en na wat heen en weer gebel zei ze dat we best nog mee konden met de trein die 30 minuten later zou vertrekken en om 22:30 in Banyuwangi aan zou komen, wauw, de vrouw was onze held van die dag!
Vermoeid maar opgelucht kwamen we in Banyuwangi aan, hebben we de volgende ochtend heel lang uitgeslapen, een scooter gehuurd, een middagje op het strand doorgebracht en vroeg naar bed gegaan. Die nacht zijn we om 01:00 opgestaan om een uurtje in de kou op de scooter naar de Ijen te racen (heerlijk om weer zelf te rijden!), na een flinke wandeling van weer ruim een uur kwamen we bij de krater van de Ijen aan, vergezeld door andere vroege vogels, de meesten met gids, wij gelukkig niet, we konden prima achter de rest aan lopen. Een eigen zaklamp daarentegen was wel handig geweest, maarja, je kunt niet overal aan denken midden in de nacht..
Het zogenaamde "Blue fire" in de Ijen was bijzonder, de damp zwaar (gelukkig hadden we een gasmasker). Dit viel echter compleet in het niets bij de mannen die de lava uit de krater halen en vervolgens in manden van 80 (!) kilo op hun schouders de krater uitdragen, en niet over aangelegde paden, gewoon over de losse rotsen, de meesten zonder gasmasker en fatsoenlijke schoenen.. Boven aangekomen laden ze de manden over op karretjes, na 6 manden is het karretje vol en beginnen ze aan hun tocht naar beneden, welke een uur tot anderhalf duurt, met een karretje van zo'n 600 kilo. Gelukkig is er een aantal jaar geleden een of andere (volgens mij Britse) man geweest die het karretje, met remmen, voor deze mannen ontwikkeld heeft, voor die tijd liepen ze met de manden de berg af.
De mannen leggen deze tocht tussen de 2 en 6x per "werkdag" af, wij waren, zonder karretje, na 1x berg op en berg af al flink gesloopt, zij hebben echter 1 doel waar ze dit voor doen: zodat hun kinderen kunnen studeren, dat noem ik nog eens toegewijd, wauw..
Na deze indrukwekkende nacht zijn we naar het strand gereden, het was immers toch licht en op bed liggen kan ook als we oud zijn.. Daarna de scooter teruggebracht en op tijd naar bed gegaan, misschien waren we toch wel een beetje moe..
De volgende ochtend zijn we door de te gekke mensen van de guesthouse naar de haven gebracht om vanuit daar met de ferry naar Bali te gaan, de overtocht was zo gebeurd, het aanmeren duurde aanzienlijk langer: er varen ongeveer 10 ferry's tegelijkertijd weg uit Banyuwangi, en er zijn in Bali maar 4 aanlegsteigers voor de ferry's, je krijgt het niet verzonnen..
Vanuit daar hebben we de local bus naar Denpasar gepakt, we moesten naar Ubud, maar het openbaar vervoer op Bali is nog niet echt ontwikkeld. We konden vanuit de haven per taxi naar Ubud, dat zou echt een fortuin gaan kosten, per bus naar Denpasar en vanuit daar met de taxi naar Ubud, nog steeds duur maar al goedkoper. Óf, en dat vonden we zelf (ik vooral), een gouden idee: per bus naar Denpasar, daar een scooter huren voor 5 dagen (we vliegen immers ook weer vanuit Denpasar naar Perth) en op de scooter naad Ubud rijden, niet alleen de goedkoopste, maar ook nog de leukste en minst afhankelijke optie! De laatste moest het natuurlijk worden.
De local bus reed, zo slim zijn ze in Indonesië dan ook wel weer, niet naar Denpasar, maar naar één of ander rotplaatsje vlak voor Denpasar.. Vanuit de busterminal rijden geen local bussen, alleen taxi's: briljant, toch?!
Dus, tegen al onze principes in, lang gezocht naar de goedkoopste taxi, deze bracht ons naar het vliegveld. We wilden namelijk eerst ons ticket omboeken, aangezien we zo snel gereisd hebben hadden we nu 6 dagen in het vooruitzicht op Bali. Vooral ik zat daar niet echt op te wachten, Bali is duur, toeristisch, druk, alles waar ik niet echt op zat te wachten, Liza was het hier wel mee eens, ook omdat ze al eens op Bali geweest is.
Na wat zoeken op het vliegveld kwamen we bij de service desk van Air asia, de vrouw keek ons wat verbaasd aan (de meeste toeristen willen juist langer op Bali blijven) maar ging direct aan de slag: omboeken was geen probleem, de meerprijs daarentegen.. Daarvan konden we nog wel 2 weken op Bali verblijven! Die keus was dus snel gemaakt: 6 dagen Bali it was!
We zijn naar het door Nick en Suzan geadviseerde hotel gewandeld en hebben vast een kamer gereserveerd voor dinsdag/woensdag (de nacht voordat we naar Perth vliegen), de vrouw was alleraardigst en wist zich Nick en Suzan nog te herinneren (ter info: het is bijna 3 !! jaar geleden dat zij in Bali waren, iets met een (goede) indruk achterlaten?!). Bij het hotel konden we ook probleemloos een scooter meekrijgen voor 5 dagen, te gek!
Meteen op de scooter gesprongen, bepakt met onze backpacks en rugzakken. Geen Indonesiër die hier van opkijkt, we zaten immers maar met 2 personen op onze scooter, daar kunnen er nog minstens 3 bij...
Weer zo gelukkig als een klein kind ben ik als een malle de drukke straten van Denpasar uitgeracet, op naar de rustigere straten van Ubud! Dit bleek slechts een half uurtje ipv anderhalf uur (voor de moeders: ja ik heb voorzichtig gedaan). Prima kamer, even iets gegeten langs de weg en lekker op tijd naar bed. Gisteren hebben we een dagje niks gedaan, ik heb een boek gelezen (ja écht waar) en Liza in het zwembad gelegen, best prima zo'n dagje..
Vandaag hebben we weer uitgeslapen, toch best vermoeiend zo'n backpack tocht, zijn we verhuisd van guesthouse (de eerste bleek toch niet zo prima aan die hele drukke weg) en zijn we naar de Nungnung waterval geweest.
Nu liggen we allebei lekker gaar op bed, Liza is de foto's aan het uitzoeken en ik typ dit reisverslag, wat inmiddels een heel boek is geworden.
Over een paar dagen vliegen we naar Australië, op naar ons volgende avontuur!
-
21 Oktober 2016 - 16:41
Marian:
Hey wereldreizigers,
Wat een avonturen hebben jullie weer beleefd. En Peer wat kun jij ook geweldig jullie belevenissen beschrijven. Zo leuk om te lezen. Ik zie het helemaal voor me hoe jullie daar aan het onderhandelen zijn en gefrustreerd raken van de vervoersverbindingen. Maar wel tot een optimale oplossing komen. Toch ook geruststellend te horen dat je goed uitkijkt bij het zelf rijden (wat ik natuurlijk wel weet maar toch graag hoor). Nog geen 3 weken onderweg en toch al zoveel meegemaakt. De foto's geven een mooi beeld van alles. Zelf ga ik na vandaag 5 dagen rondstruinen in Valencia zoals jullie weten en ik hoop ook heel veel te zien. Zal zeker goed komen. Ik hoop dat jullie nog even heerlijk kunnen genieten en relaxen op Bali en dan begint het avontuur in Australië. Dikke kus van een trotse moeder xx -
21 Oktober 2016 - 17:24
Christien:
Hoi avonturiers!
Helemaal leuk Peer, dat jij dit verslag hebt geschreven, prachtig gedaan en wat een mooie en minder leuke ervaringen hebben jullie opgedaan opgedaan! Met een beetje creativiteit komt er altijd wel een oplossing, zo blijkt maar weer. Super dat jullie er alles uit slepen wat er uit te slepen valt.
Prachtige foto's Liza!!
Ik geniet van jullie verslagen, zie het voor me.
A.s. zondag zijn jullie al 3 weken weg. Vanmiddag was Marian nog hier en we zeiden tegen elkaar: het lijkt al veel langer dan 3 weken.
26 oktober naar Australië. Geniet nog van jullie 5 dagen op Bali. (Misschien kom je Tamara nog tegen, de vrouw van Jasper. Zij is op Bali t/m a.s. maandag. Speld in een hooiberg..maar je weet maar nooit. Hollanders komen elkaar overal op de wereld tegen).
Heel veel plezier, zorg goed voor jezelf en voor elkaar!
Liefs, Christien
-
21 Oktober 2016 - 18:33
Kixcks:
Lieve Liza en Peer!!
Wat een belevenissen allemaal!!! Jeetje jullie maken wel erg veel mee - fantastische, penibele, geldkloppende, spannende en vooral geweldig mooie ervaringen!!!
Leuk om te lezen hoe jullie beide dit ervaren. Ook het verschil van beleven tussen Peer en Liza... ;-)
Lieverds, geniet zoveel jullie kunnen en sla het allemaal op op je persoonlijke harde schijf (Natuurlijk vergezeld van duizenden foto's èn deze reisverslagen) zodat jullie later jullie kinderen (?) deze spannende verhalen kunnen vertellen... <3 (En ons ook..!!!)
We blijven jullie volgen!
Liefs vanuit Frankrijk!! xkx
-
21 Oktober 2016 - 19:30
Suzan:
Hoi wereldreizigers,
Wat heerlijk om jullie verslagen te lezen. Ik leef helemaal met jullie mee. Ik krijg door jullie verslagen gewoon een reisgevoel. Je beschrijft het allemaal heel erg mooi en duidelijk Peer. Ik zie het dan ook helemaal voor me. Ook hoe jullie het meemaken, reageren en doen haha. Jammer dat jullie de Bromo niet konden bezoeken. Wel gaaf dat jullie naar de Ijen zijn geweest. En weetje.. de meeste verschrikkelijkste reizen en bizarste situaties, die op het moment zelf niet zo fijn zijn, zijn uiteindelijk vaak de leukste herinneringen. Achteraf zijn dat juist de dingen waarover je blijft praten en kan blijven lachen. Heerlijk dat reizen zeg! Grappig dat ze ons nog herkende bij dat hotel. Dat is inderdaad al heel lang geleden. Maar blijven liegen mensen en een top hotel. Lies, als je vanuit de steeg naar de straat loopt en je gaat bij de straat naar links. Dan zit er aan de rechterkant een kleine massagesalon. Heerlijke massages voor goedkope prijs. De meiden daar zijn super lief. Ik heb ze nog op Facebook kan zeggen dat je daar heen wil. Echt een aanrader voor je naar Australië gaat. Zelfs voor jou Peer haha. Gewoon eens proberen. Ik kreeg Nick ook zo ver en die hield er ook niet van. Vervolgens zijn we daar 5x geweest haha.
Lieve Liza en Peer, geniet ervan! Doe voorzichtig en alvast veel plezier met jullie aankomst en het thuiskomen in Australië. Ik mis jullie wel hoor! Loekie mist jullie ook! En soms loop ik naar beneden en is jou kamerdeur dicht en denk ik "Oh Liza ligt nog te slapen" om vervolgens meteen te beseffen dat je er niet bent.
Liefs,
Suzan -
21 Oktober 2016 - 23:07
Rian:
Hoi lieve familie op afstand! Wat fijn dat jullie zo uitgebreid schrijven voor ons, leuk om alles mee te maken hier in de regen -
23 Oktober 2016 - 13:27
Ingrid:
Dag lieverds, mooi verhaal weer. Jullie kunnen schrijven! Niks voor jou, Peer, al dat inefficiënte vervoer en die onlogische logistiek. Ik moet wel lachen om je tussenzinnen. Hier hadden we van de week kou en regen, het wordt donkerder, de Merwedebrug was afgesloten voor vrachtverkeer, kortom: een of meer verkeersinfarcten en ineens realiseerde ik me dat jij hier niet in kon staan, omdat jullie écht ver weg zijn. Soms dringt dat besef ineens hard door. Wetend dat jullie het fijn hebben met elkaar en in een prachtige omgeving, ga ik van mijn herfstvakantie genieten. Nu is het mooi weer, dus even fietsen! Alvast goede vlucht gewenst naar Australië en geniet nog even van het strand! En, wie weet, een massage? Liefs, mam -
25 Oktober 2016 - 17:07
Oma En Opa Smits:
Hallo Liza en Peer,
Wij genieten van jullie mooie verslagen. Jullie hebben al veel in deze eerste drie weken gezien en meegemaakt. Na Indonesie nu op naar Australie. Dat is voor jullie een bekend terrein. Wij hopen dat jullie daar ook een fijne vakantie hebt en zien de verslagen met grote belangstelling tegemoet. Let wel goed op in het linkse verkeer en kijk goed uit je ogen en heel veel plezier met zijn tweetjes. Heel veel groeten van ons. Oma Ida Opa Kees Houdoe en voor Liza xxxxxxxx en Peer een dikke knuffel. -
26 Oktober 2016 - 10:49
Lieke:
Heee Lies en Peer,
Even op de bank tijd genomen om dit leuke verhaal van jullie reis te lezen. En die begon al goed!!! De tempels, die ik ook graag nog een keer in mijn leven zou willen betreden. Ik had jullie kunnen rondleiden haha. Tijdens mijn minor heb ik samen met een klasgenoot een thesis geschreven over Aziatische tempel architectuur, waarin we twee tempels onderzocht hebben. Een daarvan was de Borobudur tempel. Heel leuk om te schrijven maar ook erg gaaf om te lezen hoe jullie dat ervaren hebben, vooral heel toeristisch haha. Ik heb mijn thesis naar de mail van liza gestuurd, kunnen jullie hem lezen als je wil en er tijd voor is haha misschien dat je wat dingen herkent en dan weet waar ze voor staan. Wat jammer dat het na veel moeite met de reis niet gelukt is om de vulkaan te bezoeken en het er dan even op lijkt dat de volgende locatie ook wat langer gaat duren. stiekem moet ik wel een beetje lachen, toch goed gekomen haha. Heel erg leuk geschreven en ben benieuwd naar jullie eerste dagen in Australië.
xx Lieke -
02 November 2016 - 23:43
Lukas:
Hey Aussies,
Shit, veel te laat, maar dan toch eindelijk een berichtje van mij.
Ik probeer het maar niet meer van af de IPad, want dan zit je een heel verhaal te typen en dan komt alleen de 1e zin over, hahaha. Peer, Peer wat kan jij ook leuk schrijven. Wat vervelend nou dat jullie die Vulkanen niet op konden. Maar je merkt toch duidelijk dat dit een compleet andere cultuur is dan dat wij met z'n allen gewent (of is het gewend) zijn.
Nu zijn jullie alweer een week in Australië en ik ben heel benieuwd hoe het jullie daar vergaat. Kijk alweer uit naar jullie nieuwe verslag. Misschien hebben jullie in Perth wel een broodje met Willem en Maxima gegeten.
We gaan het horen.
Dikke kus, the Pápa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
