When your dreams are big, your home is everywhere.
Blijf op de hoogte en volg Liza
12 Oktober 2016 | Indonesië, Sumatra
Selamat Malam (Goedenavond),
We zijn al een week aan het genieten in Indonesië en ik ga dan nu eindelijk de reisblog weer updaten. We hebben al zoveel leuke dingen gedaan!
De vlucht is goed verlopen en de overstap hadden we gelukkig nog gehaald met vertraging van de eerste vlucht. Tijdens de vlucht had ik nog steeds geen beeld of verwachting van wat we zouden aantreffen en gaan zien. Dit was dan ook een hele bijzondere ervaring. Naar mate we onze eerste stap op Sumatra zetten, moesten Peer en ik toch wel even flink wennen. Iedereen schreeuw ‘taxi taxi taxi’ en vervolgens moet het communiceren met handen en voeten gaan. EN we spraken geen één woord Indonesisch EN we hadden geen idee van deze onderhandelings- /toeristencultuur. Tijdens de rit stonden we versteld van de vele scooters en auto’s, het links en rechts rijden tegelijk en het getoeter in het verkeer. Eenmaal bij onze K77 guest house aangekomen, vroeg onze taxi chauffeur verbaasd (na twee keer flink verkeerd gereden te hebben) of we niet naar een hotel wilden gaan, omdat we in één van de buitenwijken beland waren. Ik zei stellig nee, omdat ik wist dat Suus deze aanbevolen had aan ons. Deze guest house was super. We kregen gelijk informatie over de jungle tour in Bukit Lawang, over normale en dure prijzen en over waar we konden eten etcetera. We hebben gepind en drie keer heen en weer gelopen, voordat we beseften dat we aan straat iets konden eten bij locals (dit zag er totaal niet uit als een restaurant). We hebben hier zes vingers opgestoken en wat onbekend eten aangewezen. Uiteindelijk kregen we twaalf bakjes op tafel, waarvan we er vier kenden (rijst, rijst, rijst en rijst). Dit was zeer pittig (hier heb ik nog steeds last van, Peer kan hier wel tegen). We waren moe en wisten niet hoe we om moesten gaan met de locals die ons continu aanstaarden, giechelden en verlegen ons gingen bekijken. Ik heb zelfs op een gegeven moment een doek op mijn hoofd willen doen om minder op te vallen op straat. Enfin, we zijn op tijd gaan slapen met de gedachte zo snel mogelijk uit Medan te gaan.
Dinsdag zijn we vroeg opgestaan om met de taxi van Medan naar Bukit Lawang te rijden. Hier leerden we twee Engelsen kennen en een Nederlander. Deze reis hebben we mooie dingen gezien, waaronder aapjes, koeien, geiten, locals en vooral veel scooters. We hebben ons ingecheckt bij Rainforest guest house. Dit guest house is gevestigd aan de rivier in een village bij de jungle (waar we de jungle tour gingen doen). We werden ontvangen met ‘welcome to our family in the jungle’. Nou.. dit hebben we ook geweten. Een koude douche van rivier water, een wc die je met emmertjes water doortrekt, aapjes op het balkon en het licht wat eruit lag door een flinke regenbui. Na rondjes door de village gewandeld te hebben, hebben we kipsaté gegeten met friet (lekker geen rijst nu het kon).
Woensdag vroeg zijn we met onze gids Chipur naar de jungle vertrokken. We hadden geluk, omdat we met z’n tweeën een privé gids hadden. Ook hij verwelkomde ons met ‘Welcome to the jungle’. We klommen gelijk steil naar boven en eenmaal boven zagen we een grote Oerang Oetan met haar baby op de grond. We hebben zes uur geklommen en geklauterd door de jungle. We hebben in het wild gezien: Oerang Oetans, White Handed Gibons, Baboons, vogels en niet te vergeten heel veel vriendelijke muggen die ons kwamen bezoeken. We hebben midden in de jungle gelunched (rijst en vers fruit, avond gegeten en geslapen. Bij ons tentenkamp kwamen we de anderen van de taxi naar Bukit Lawang weer tegen. De hele avond hebben we gekletst samen met de gidsen, gezwommen en gedoucht in de rivier, in de tent local spelletjes gespeld met de drie jongens die erbij waren en zijn we heerlijk gaan slapen op een matrasje van 3 mm dik. Peer en ik hebben hier Tarzan en Jane uitgehangen en de gids was Balou de beer van Jungle Book. “Back to the nature” was zeker de spirit hier.
Donderdag stonden we vroeg op, ontbeten in de jungle en kwamen tijdens het ontbijt aapjes tegen die ons fruit toch wel heel lekker vonden. Deze dag zijn we met z’n drieën vier uur onderweg geweest naar de grote rivier. Vrij snel kwamen we Mina tegen met haar baby. Mina is de baas/Queen / King Kong van de jungle en we konden merken dat Chipur dit zelf ook spannend vond. Hij heeft Mina al het fruit gegeven, dat we nog hadden en ons gerustgesteld over dat we dichterbij konden komen. Peer en ik hebben heeeeeel langzaam voor Mina gelopen (we konden haar aanraken) en zijn langzaam naar beneden geklommen. De gids kwam ons later achterna, nadat hij zag dat Mina ons niet achterna kwam. Dit vond ik tóch wel heeeeel spannend en vonden we het leukste moment van de hele jungle tour. We hebben nog gezien: een pauw, Thomas Monkeys en muggen. Eenmaal aangekomen bij de grote rivier, hebben we geluncht en zijn we via de rivier naar onze guest house geraft. SUPER GAAF! We hebben geboft met onze gids, omdat hij steeds ervoor zorgde dat we niet bij de toeristen liepen en we op deze manier stil genoeg waren om de apen te kunnen zien.
Vrijdag gingen we vroeg naar Toba Lake met de tourist bus (10 uur rijden). Deze reis duurde lang, we waren moe en hadden maagproblemen door het eten en de Malaria pillen. Het mooiste van de rit vond ik dat we binnendoor reden door moerasvelden, waar locals aan het werken waren. Bij Toba Lake kwamen we de Nederlander van de Jungle tour weer tegen (Jony) en twee Duitsers (Leon en Paul). Na samen gegeten te hebben, zijn we gaan slapen in het Reggae guest house.
Zaterdag hebben we met z’n zessen (plus nog twee Belgen) scooters gehuurd en de hele dag rond het Samosir Eiland gereden. Dit eiland vond ik vooral bijzonder door de relaxte sfeer, de vriendelijkheid en de onaangeraakte cultuur. Peer vond het vooral leuk om lekker door te gassen en was blij om zijn eigen vervoersmiddel eindelijk te hebben. We hebben Mie Goreng (rijst) aan de straat gegeten en s’ avonds pizza gegeten (had ik zin in). Na drankjes bij de guest house, zijn we gaan slapen.
Zondag hebben we eerst de twee Duitsers uitgezwaaid en waren wij en Jony toe aan een zeer relaxte dag. We hebben in het Toba Lake gezwommen. Dit is een meer in een krater. ’s Avonds hebben we een hamburger gegeten en hebben we met locals meegezongen en gedronken (een klein slokje wijn direct van de bomen). Hierna hebben we wat in een café wat gedronken.
Maandag hebben wij en Jony vroeg de boot en taxi gepakt naar Berastagi. Deze boot hebben we letterlijk gepakt door vanuit ons balkon te roepen naar de boot op het water. Vervolgens konden we op de boot stappen vanuit ons balkon en zo naar het vaste land varen. Super handig toch?! Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? ’s Middags hebben we wat in Berastagi gegeten in een restaurant aan de weg (Nasi Goreng/rijst). Geweldig om te zien hoe weinig de locals hebben ten opzichte van wat wij hebben en hoe tevreden en rust ze hebben tegelijkertijd. Ik bewonder dit en heeft me wel aan het denken gezet over hoe je zelf je leven kunt maken, zoals jij wilt. Er waren zelfs twee meisjes van 18 die lachend vertelden dat ze daar aan het werken waren. In Nederland zou je zeggen: “ga eens studeren of iets doen aan je toekomst”. Terwijl dit hier normaal is en geaccepteerd wordt. Enfin, we wilden de local bus naar een heuvel met een mooi uitzicht gaan. Dit is niet gelukt, omdat we de verkeerde bus gepakt hadden en we letterlijk niet links maar rechts gingen. We zijn in een buitenwijk aangekomen, waar goed te merken was dat wij hier de enige toeristen waren en ook vaak de eerste blanken waren, die de locals ooit gezien hadden. Peer vond dit niet zo fijn, omdat iedereen naar ons keek of naar ons riepen: ‘Hello Sir’. Ikzelf heb hier van genoten. Dit was de échte Indonesische cultuur voor mij, waar ik bewondering voor heb om dit te zien. Zo anders en tóch zo hetzelfde. Elke local lacht terug als je op hun reageert of naar hun zwaait, roept of lacht. Het viel mij op dat de gezichten van Indonesische mensen (vooral wat ouderen) boekdelen uitstralen. Je kunt zien dat er een heel verhaal achter zit van leven, hard werken en toch ook simpele rust en thuis. Peer vond het trouwens wel heel leuk als er kindjes op ons af kwamen, voor ons wegdoken of ons wilden interviewen voor school. Ook foto’s met kinderen maken was schattig. We waren ontzettend beroemd en hebben vaak onze handtekening uitgedeeld ’s Avonds hebben we een local markt bezocht. Jony kon hier niet stoppen met foto’s maken, ik kon niet stoppen met het stilstaan en rondkijken en Peer vond het wel even genoeg locals voor deze dag. Deze local markt was TE GEK. Allemaal fruit, groenten, locals die naar ons keken, reageerden en lachten (wij waren de enige blanken), kraampjes, zittende mensen tussen hun fruit en groenten en locals die karretjes sjouwden met van alles en nog wat. Het regende deze avond, maar daar was totaal niks van te merken op deze markt. Iedereen was levendig, kletste, lachte, liep te sjouwen, maakte lawaai en droeg fleurige kleding met doeken. We hebben hier in een cafeetje gegeten en hebben een spel gespeeld met de locals. Geweldig om te zien hoeveel plezier je kunt hebben met de locals, terwijl je hun taal niet spreek en zij bijna geen woord Engels spreken. Hier moet ik aan toevoegen dat we door Jony met deze locals in contact komen. Hij heeft al enorm veel ‘reiskennis’ en kan ontzettend goed met deze locals contact leggen en plezier maken haha. Deze avond was super, geweldig en genieten.
Dinsdag waren we moe en gingen we in de middag de vulkaan Sibuyak bewandelen. De grootste vulkaan konden we niet bezoeken, omdat deze op het hoogste risico level zat (al drie jaar). We zijn met de local bus hier naar toe gegaan en zijn achterop gesprongen in een auto van locals, waaronder drie jongeren van 18 jaar (misschien aan het spijbelen van school). Eenmaal bij de vulkaan aangekomen, werd de vulkaan steeds fraaier. Afgelopen mei is namelijk een waterval vlakbij de vulkaan overstroomd en is er een modderstroom bij de vulkaan weggetjes naar beneden gestroomd. De ‘bandieten’ waren gevlucht en alle toeristententjes waren verlaten inclusief bestek etcetera. Alleen één gezin was nog aanwezig in een tentje en dit vond ik schrikbarend om te zien. Om te zien hoe een wateroverstroming het toerisme kan aantasten en hoe veel mensen hierop leunen. De vulkaan was mooi om te beklimmen samen met de drie jongeren. Ze hebben onderweg gitaar gespeeld en wij en Jony zijn helemaal naar boven geklommen. Geen enkele toerist of gids te zien… Onderweg terug zijn we naar hot springs gegaan en kwamen we onderweg een aardbeienplantage tegen. Jony liep hier gelijk op af met zijn camera en wij liepen er vervolgens twijfelachtig achteraan. Het was mooi om te zien hoe vriendelijk de mensen waren. Ze lieten ons aardbeien, mandarijnen en sinaasappels van bomen proeven en we hebben hun dan uiteindelijk ook vriendelijk bedankt. We zijn zelfs met hun achterop (van hun Pick Up, Peer dus nog meer aan het stralen ) naar de natuurlijke hot springs gereden. Ook hier zijn we weer op de foto’s met locals geweest en moesten ze lachten of giechelen wanneer ze ons zagen. Eenmaal met de local bus bij de Nachelle Homestay aangekomen, hebben we langs de straat gegeten (Bami Pangang/rijst). Ook dit restaurantje heeft mij aan het denken gezet. Dit was een restaurant en huis (met tv en puppy’s) van de eigenaren tegelijk. Dit was een gezin met twee kleine kindjes. Er stonden houten tafels en waarschijnlijk sliepen zij op deze houten tafels. Weer dacht ik over hoeveel wij Nederlanders kunnen klagen als we niet die ene auto kunnen hebben, die de buurman ook heeft of over als het internet niet goed werkt. Waar hebben we het over?! Dit gezin klaagt niet, heeft bijna niets en lacht toch naar ons als wij komen eten. Zo zie je maar, genieten en lachen, dat zijn de belangrijke dingen die tellen met geluk. ’s Avonds hebben we nog geskyped met mijn jarige papa!
Vanochtend zijn we samen met Jony naar Medan gereden. Nét voordat we gingen was er een eruptie van de grootste vulkaan. Het as konden we nog zien op de vloeren, bladeren etcetera. Vanuit het vliegveld op Medan vloog Jony naar Singapore en wij naar Yogjakarta. We hebben net op het vliegveld gegeten en zitten nu bij het Dutan guest house. Je kunt merken dat we allebei gewend zijn geraakt aan de basics van het niet-toeristische eiland Sumatra. Yogjakarta is totaal anders. Het is veel meer gestructureerd, er zijn goede wegen, er zijn grondwc’s MET wc papier, er zijn andere toeristen, de locals dragen geen kapotte kleding of kleurige omslagdoeken, de locals staren je niet meer aan, er zijn barretjes en restaurants (niet direct aan de straat) en de locals begrijpen een beetje Engels. We hebben zelfs een douche met warm water! Hoe luxe is dat! Nu op naar onze volgende avonturen op Java.
DaaaaDaaa (Doei doei),
Peer en Liza
We zijn al een week aan het genieten in Indonesië en ik ga dan nu eindelijk de reisblog weer updaten. We hebben al zoveel leuke dingen gedaan!
De vlucht is goed verlopen en de overstap hadden we gelukkig nog gehaald met vertraging van de eerste vlucht. Tijdens de vlucht had ik nog steeds geen beeld of verwachting van wat we zouden aantreffen en gaan zien. Dit was dan ook een hele bijzondere ervaring. Naar mate we onze eerste stap op Sumatra zetten, moesten Peer en ik toch wel even flink wennen. Iedereen schreeuw ‘taxi taxi taxi’ en vervolgens moet het communiceren met handen en voeten gaan. EN we spraken geen één woord Indonesisch EN we hadden geen idee van deze onderhandelings- /toeristencultuur. Tijdens de rit stonden we versteld van de vele scooters en auto’s, het links en rechts rijden tegelijk en het getoeter in het verkeer. Eenmaal bij onze K77 guest house aangekomen, vroeg onze taxi chauffeur verbaasd (na twee keer flink verkeerd gereden te hebben) of we niet naar een hotel wilden gaan, omdat we in één van de buitenwijken beland waren. Ik zei stellig nee, omdat ik wist dat Suus deze aanbevolen had aan ons. Deze guest house was super. We kregen gelijk informatie over de jungle tour in Bukit Lawang, over normale en dure prijzen en over waar we konden eten etcetera. We hebben gepind en drie keer heen en weer gelopen, voordat we beseften dat we aan straat iets konden eten bij locals (dit zag er totaal niet uit als een restaurant). We hebben hier zes vingers opgestoken en wat onbekend eten aangewezen. Uiteindelijk kregen we twaalf bakjes op tafel, waarvan we er vier kenden (rijst, rijst, rijst en rijst). Dit was zeer pittig (hier heb ik nog steeds last van, Peer kan hier wel tegen). We waren moe en wisten niet hoe we om moesten gaan met de locals die ons continu aanstaarden, giechelden en verlegen ons gingen bekijken. Ik heb zelfs op een gegeven moment een doek op mijn hoofd willen doen om minder op te vallen op straat. Enfin, we zijn op tijd gaan slapen met de gedachte zo snel mogelijk uit Medan te gaan.
Dinsdag zijn we vroeg opgestaan om met de taxi van Medan naar Bukit Lawang te rijden. Hier leerden we twee Engelsen kennen en een Nederlander. Deze reis hebben we mooie dingen gezien, waaronder aapjes, koeien, geiten, locals en vooral veel scooters. We hebben ons ingecheckt bij Rainforest guest house. Dit guest house is gevestigd aan de rivier in een village bij de jungle (waar we de jungle tour gingen doen). We werden ontvangen met ‘welcome to our family in the jungle’. Nou.. dit hebben we ook geweten. Een koude douche van rivier water, een wc die je met emmertjes water doortrekt, aapjes op het balkon en het licht wat eruit lag door een flinke regenbui. Na rondjes door de village gewandeld te hebben, hebben we kipsaté gegeten met friet (lekker geen rijst nu het kon).
Woensdag vroeg zijn we met onze gids Chipur naar de jungle vertrokken. We hadden geluk, omdat we met z’n tweeën een privé gids hadden. Ook hij verwelkomde ons met ‘Welcome to the jungle’. We klommen gelijk steil naar boven en eenmaal boven zagen we een grote Oerang Oetan met haar baby op de grond. We hebben zes uur geklommen en geklauterd door de jungle. We hebben in het wild gezien: Oerang Oetans, White Handed Gibons, Baboons, vogels en niet te vergeten heel veel vriendelijke muggen die ons kwamen bezoeken. We hebben midden in de jungle gelunched (rijst en vers fruit, avond gegeten en geslapen. Bij ons tentenkamp kwamen we de anderen van de taxi naar Bukit Lawang weer tegen. De hele avond hebben we gekletst samen met de gidsen, gezwommen en gedoucht in de rivier, in de tent local spelletjes gespeld met de drie jongens die erbij waren en zijn we heerlijk gaan slapen op een matrasje van 3 mm dik. Peer en ik hebben hier Tarzan en Jane uitgehangen en de gids was Balou de beer van Jungle Book. “Back to the nature” was zeker de spirit hier.
Donderdag stonden we vroeg op, ontbeten in de jungle en kwamen tijdens het ontbijt aapjes tegen die ons fruit toch wel heel lekker vonden. Deze dag zijn we met z’n drieën vier uur onderweg geweest naar de grote rivier. Vrij snel kwamen we Mina tegen met haar baby. Mina is de baas/Queen / King Kong van de jungle en we konden merken dat Chipur dit zelf ook spannend vond. Hij heeft Mina al het fruit gegeven, dat we nog hadden en ons gerustgesteld over dat we dichterbij konden komen. Peer en ik hebben heeeeeel langzaam voor Mina gelopen (we konden haar aanraken) en zijn langzaam naar beneden geklommen. De gids kwam ons later achterna, nadat hij zag dat Mina ons niet achterna kwam. Dit vond ik tóch wel heeeeel spannend en vonden we het leukste moment van de hele jungle tour. We hebben nog gezien: een pauw, Thomas Monkeys en muggen. Eenmaal aangekomen bij de grote rivier, hebben we geluncht en zijn we via de rivier naar onze guest house geraft. SUPER GAAF! We hebben geboft met onze gids, omdat hij steeds ervoor zorgde dat we niet bij de toeristen liepen en we op deze manier stil genoeg waren om de apen te kunnen zien.
Vrijdag gingen we vroeg naar Toba Lake met de tourist bus (10 uur rijden). Deze reis duurde lang, we waren moe en hadden maagproblemen door het eten en de Malaria pillen. Het mooiste van de rit vond ik dat we binnendoor reden door moerasvelden, waar locals aan het werken waren. Bij Toba Lake kwamen we de Nederlander van de Jungle tour weer tegen (Jony) en twee Duitsers (Leon en Paul). Na samen gegeten te hebben, zijn we gaan slapen in het Reggae guest house.
Zaterdag hebben we met z’n zessen (plus nog twee Belgen) scooters gehuurd en de hele dag rond het Samosir Eiland gereden. Dit eiland vond ik vooral bijzonder door de relaxte sfeer, de vriendelijkheid en de onaangeraakte cultuur. Peer vond het vooral leuk om lekker door te gassen en was blij om zijn eigen vervoersmiddel eindelijk te hebben. We hebben Mie Goreng (rijst) aan de straat gegeten en s’ avonds pizza gegeten (had ik zin in). Na drankjes bij de guest house, zijn we gaan slapen.
Zondag hebben we eerst de twee Duitsers uitgezwaaid en waren wij en Jony toe aan een zeer relaxte dag. We hebben in het Toba Lake gezwommen. Dit is een meer in een krater. ’s Avonds hebben we een hamburger gegeten en hebben we met locals meegezongen en gedronken (een klein slokje wijn direct van de bomen). Hierna hebben we wat in een café wat gedronken.
Maandag hebben wij en Jony vroeg de boot en taxi gepakt naar Berastagi. Deze boot hebben we letterlijk gepakt door vanuit ons balkon te roepen naar de boot op het water. Vervolgens konden we op de boot stappen vanuit ons balkon en zo naar het vaste land varen. Super handig toch?! Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? ’s Middags hebben we wat in Berastagi gegeten in een restaurant aan de weg (Nasi Goreng/rijst). Geweldig om te zien hoe weinig de locals hebben ten opzichte van wat wij hebben en hoe tevreden en rust ze hebben tegelijkertijd. Ik bewonder dit en heeft me wel aan het denken gezet over hoe je zelf je leven kunt maken, zoals jij wilt. Er waren zelfs twee meisjes van 18 die lachend vertelden dat ze daar aan het werken waren. In Nederland zou je zeggen: “ga eens studeren of iets doen aan je toekomst”. Terwijl dit hier normaal is en geaccepteerd wordt. Enfin, we wilden de local bus naar een heuvel met een mooi uitzicht gaan. Dit is niet gelukt, omdat we de verkeerde bus gepakt hadden en we letterlijk niet links maar rechts gingen. We zijn in een buitenwijk aangekomen, waar goed te merken was dat wij hier de enige toeristen waren en ook vaak de eerste blanken waren, die de locals ooit gezien hadden. Peer vond dit niet zo fijn, omdat iedereen naar ons keek of naar ons riepen: ‘Hello Sir’. Ikzelf heb hier van genoten. Dit was de échte Indonesische cultuur voor mij, waar ik bewondering voor heb om dit te zien. Zo anders en tóch zo hetzelfde. Elke local lacht terug als je op hun reageert of naar hun zwaait, roept of lacht. Het viel mij op dat de gezichten van Indonesische mensen (vooral wat ouderen) boekdelen uitstralen. Je kunt zien dat er een heel verhaal achter zit van leven, hard werken en toch ook simpele rust en thuis. Peer vond het trouwens wel heel leuk als er kindjes op ons af kwamen, voor ons wegdoken of ons wilden interviewen voor school. Ook foto’s met kinderen maken was schattig. We waren ontzettend beroemd en hebben vaak onze handtekening uitgedeeld ’s Avonds hebben we een local markt bezocht. Jony kon hier niet stoppen met foto’s maken, ik kon niet stoppen met het stilstaan en rondkijken en Peer vond het wel even genoeg locals voor deze dag. Deze local markt was TE GEK. Allemaal fruit, groenten, locals die naar ons keken, reageerden en lachten (wij waren de enige blanken), kraampjes, zittende mensen tussen hun fruit en groenten en locals die karretjes sjouwden met van alles en nog wat. Het regende deze avond, maar daar was totaal niks van te merken op deze markt. Iedereen was levendig, kletste, lachte, liep te sjouwen, maakte lawaai en droeg fleurige kleding met doeken. We hebben hier in een cafeetje gegeten en hebben een spel gespeeld met de locals. Geweldig om te zien hoeveel plezier je kunt hebben met de locals, terwijl je hun taal niet spreek en zij bijna geen woord Engels spreken. Hier moet ik aan toevoegen dat we door Jony met deze locals in contact komen. Hij heeft al enorm veel ‘reiskennis’ en kan ontzettend goed met deze locals contact leggen en plezier maken haha. Deze avond was super, geweldig en genieten.
Dinsdag waren we moe en gingen we in de middag de vulkaan Sibuyak bewandelen. De grootste vulkaan konden we niet bezoeken, omdat deze op het hoogste risico level zat (al drie jaar). We zijn met de local bus hier naar toe gegaan en zijn achterop gesprongen in een auto van locals, waaronder drie jongeren van 18 jaar (misschien aan het spijbelen van school). Eenmaal bij de vulkaan aangekomen, werd de vulkaan steeds fraaier. Afgelopen mei is namelijk een waterval vlakbij de vulkaan overstroomd en is er een modderstroom bij de vulkaan weggetjes naar beneden gestroomd. De ‘bandieten’ waren gevlucht en alle toeristententjes waren verlaten inclusief bestek etcetera. Alleen één gezin was nog aanwezig in een tentje en dit vond ik schrikbarend om te zien. Om te zien hoe een wateroverstroming het toerisme kan aantasten en hoe veel mensen hierop leunen. De vulkaan was mooi om te beklimmen samen met de drie jongeren. Ze hebben onderweg gitaar gespeeld en wij en Jony zijn helemaal naar boven geklommen. Geen enkele toerist of gids te zien… Onderweg terug zijn we naar hot springs gegaan en kwamen we onderweg een aardbeienplantage tegen. Jony liep hier gelijk op af met zijn camera en wij liepen er vervolgens twijfelachtig achteraan. Het was mooi om te zien hoe vriendelijk de mensen waren. Ze lieten ons aardbeien, mandarijnen en sinaasappels van bomen proeven en we hebben hun dan uiteindelijk ook vriendelijk bedankt. We zijn zelfs met hun achterop (van hun Pick Up, Peer dus nog meer aan het stralen ) naar de natuurlijke hot springs gereden. Ook hier zijn we weer op de foto’s met locals geweest en moesten ze lachten of giechelen wanneer ze ons zagen. Eenmaal met de local bus bij de Nachelle Homestay aangekomen, hebben we langs de straat gegeten (Bami Pangang/rijst). Ook dit restaurantje heeft mij aan het denken gezet. Dit was een restaurant en huis (met tv en puppy’s) van de eigenaren tegelijk. Dit was een gezin met twee kleine kindjes. Er stonden houten tafels en waarschijnlijk sliepen zij op deze houten tafels. Weer dacht ik over hoeveel wij Nederlanders kunnen klagen als we niet die ene auto kunnen hebben, die de buurman ook heeft of over als het internet niet goed werkt. Waar hebben we het over?! Dit gezin klaagt niet, heeft bijna niets en lacht toch naar ons als wij komen eten. Zo zie je maar, genieten en lachen, dat zijn de belangrijke dingen die tellen met geluk. ’s Avonds hebben we nog geskyped met mijn jarige papa!
Vanochtend zijn we samen met Jony naar Medan gereden. Nét voordat we gingen was er een eruptie van de grootste vulkaan. Het as konden we nog zien op de vloeren, bladeren etcetera. Vanuit het vliegveld op Medan vloog Jony naar Singapore en wij naar Yogjakarta. We hebben net op het vliegveld gegeten en zitten nu bij het Dutan guest house. Je kunt merken dat we allebei gewend zijn geraakt aan de basics van het niet-toeristische eiland Sumatra. Yogjakarta is totaal anders. Het is veel meer gestructureerd, er zijn goede wegen, er zijn grondwc’s MET wc papier, er zijn andere toeristen, de locals dragen geen kapotte kleding of kleurige omslagdoeken, de locals staren je niet meer aan, er zijn barretjes en restaurants (niet direct aan de straat) en de locals begrijpen een beetje Engels. We hebben zelfs een douche met warm water! Hoe luxe is dat! Nu op naar onze volgende avonturen op Java.
DaaaaDaaa (Doei doei),
Peer en Liza
-
12 Oktober 2016 - 23:00
Pa Peer:
Ik vind het geweldig om te lezen. Zo leuk om te zien dat jullie genieten van je eerste dagen. Volhouden en ik hoor graag snel weer. Kus pap -
12 Oktober 2016 - 23:35
Lukas:
Hey reizigers,
Geweldig leuk om te lezen, jullie eerste verslag vanuit Indonesië. Al veel mee gemaakt, vooral de jungle lijkt ook mij fantastisch. Ga ik ook nog een keer doen, maar dan in de bossen van Oisterwijk -
12 Oktober 2016 - 23:57
Lukas:
Hey reizigers,
Geweldig leuk om te lezen, jullie eerste verslag vanuit Indonesië. Al veel mee gemaakt, vooral de jungle lijkt ook mij fantastisch. Vooral die rode Gorilla meeh dieje dikke lippen en haar kleintje ;-).
Zo'n jungletocht ga ik ook nog een keer doen, maar dan in de bossen van Oisterwijk ;-)
Ik had op de iPad wederom een heel verhaal getypt, maar dat ging weer verkeerd, dus nog maar een keer op de "vaste" PC.
Ik kan me geheel voor stellen dat het leven in Indonesië wel even wennen is. De mensen hebben het daar minder (wat is minder) goed dan wij hier. Ondanks dat zijn zij gelukkig, maar vergeet niet, ook wij zijn op onze wijze gelukkig, alleen dan anders. Genieten van onze welvaart.
Eten op straat, brommertjes, toeters, links en rechts door elkaar rijden, lijkt mij gezellig toch.
En nu op naar het iets meer ontwikkelde Jakarta, waar jullie een beetje kunnen wennen aan het normale leven in Australië.
Ik kijk al uit naar jullie nieuwe verslag, echt leuk om te lezen.
Dikke kus, Papa -
13 Oktober 2016 - 07:33
Anita:
Zo leuk om dit te lezen....je voelt je een beetje 'n medereiziger. Liza, ik ben onder de indruk van je leuke maar ook informatieve schrijfstijl. Zo vliegen die vijf maanden afwezigheid van jullie voor ons toch om. Liefs, Anita.
-
13 Oktober 2016 - 10:23
Suzan:
Hallo Tarzan en Jane,
Wat leuk om te lezen dat Indonesië bij jullie zo goed bevalt. En wat hebben jullie in een week al geweldige dingen meegemaakt. Zo te zien hebben jullie het reizen weer helemaal te pakken. Ik vind het leuk om in details te lezen waar jullie allemaal zijn en op dit moment heb ik er dan ook nog een beeld bij. Wat spannend dat jullie zo dicht bij Mina hebben gelopen. Wij moesten meteen een andere kant op rennen doordat ze op ons af kwam. En jullie zijn er gewoon langs gelopen. Stoer hoor! De mensen in Indonesië zijn zo lief, gezellig en vriendelijk! Fijn dat jullie ook deze kant leren kennen. Je zult zien van Sumatra naar Bali, hoe meer je richting Bali gaat, hoe toeristischer en westerser het wordt. Jammer is dat eigenlijk he? Na zo'n week Sumatra. Gek hoe snel je eigen cultuur plaats kan maken voor de Indonesische cultuur en je deze gaat waarderen. Dat je door daar te zijn je eigen normen en waarden eens onder de loep gaat nemen. Ik vind echt heel leuk om te lezen wat dit met je doet en je beschrijft dit ook erg mooi. Het is interessant om te zien dat de cultuur, de mensen, de normen en waarden een bepaald soort proces creëert wat denk ik vele reizigers ervaren in dit soort landen. Iets wat je vast wil houden maar voor je gevoel ook zo snel weer kwijt lijkt te raken in onze maatschappij. Iets wat ook maakt dat je denk ik heimwee krijgt naar het reizen. Dat merk ik nu weer bij mezelf als ik dit van jullie lees haha. Maar het is allemaal levenservaring wat jullie aan het opdoen zijn. Dit pakt niemand jullie meer af!
Lieve Liza en Peer, blijf genieten van alles wat gaat komen. Zuig als een spons alle cultuur, normen en waarden, bezienswaardigheden en het reisgevoel op. Geniet van het leven met de dag en doe alles wat goed voelt. Heel veel plezier in Yogjakarta en Bali! Ik kijk uit naar je nieuwe verhalen.
Liefs,
Suzan -
13 Oktober 2016 - 15:50
Christien:
Och liefje, wat heb je toch weer mooi geschreven, alsof ik in een film zit. Wat maken jullie prachtige dingen mee. Gaaf hoor! En dit is nog maar het begin van de verschillende culturen die jullie meemaken op deze reis. Tussendoor houdt je moeder me ook op de hoogte, naast deze reisverslagen. Ik kan daardoor alles lekker volgen.
Heel veel plezier en nog veel meer hele mooie ervaringen!
Liefs, Christien
-
13 Oktober 2016 - 19:57
Marian:
Tjonge jonge, wat een ervaringen hebben jullie al opgedaan in zo'n korte periode. Dat wordt nog wat met zoveel maanden voor de boeg. Wel leuk hoe je ons laat meeleven met wat alle verschillen met je doen. Dat veel dingen hier in ons kikkerlandje toch maar betrekkelijk zijn. Wat vooral grappig is, is dat jullie bij hetzelfde gezin zijn geweest als Suzan en Nick en ook eenzelfde foto hiervan hebben maar dan met jullie samen erbij. Die jungle tocht is wel een heel gave ervaring, evenals het bezoek aan de vulkaan. Geniet nu van Yogjakarta en wat meer luxe en daarna van Bali. Ik kijk al uit naar het volgende verslag. Op een scooter allerlei plekken bezoeken, zal heel leuk zijn. Wel goed op het verkeer blijven letten hoor. Liefs, mama -
13 Oktober 2016 - 21:19
Lieke Nollen:
Wauw wauw wauw! Zo leuk ok te lezen dat jullie beide genieten en dingen ervaren op je eigen manier! Heb al wat leuke foto's voorbij zien komen. Doe voorzichtig en veel plezier! Tot het nieuwe reisverslag xxx Lieke -
14 Oktober 2016 - 12:18
Ellie:
Hoi Peer en Liza,
Wat hebben jullie al veel mee gemaakt en dat terwijl jullie nog maar net aan jullie reis zijn begonnen.
Leuk om te lezen dat jullie genieten. Heel veel plezier en wacht op jullie volgend verslag.
Groetjes Ellie -
15 Oktober 2016 - 11:46
Tonny Van Gelder:
Peer en Liza.
Hartstikke mooi en ik zal jullie ook blijven volgen.
Al is het thuis heel anders maar daar wil ik jullie niet mee belasten.
Genieten en pluk de dag daar ben ik nu achter gekomen.
En als je straks in Ausralie bent doe ze dan de groeten van Tontje die kennen ze wel die met die snor.
Groeten van
tuut tuut Tontje -
16 Oktober 2016 - 12:07
Ingrid:
Dag kinders,
wat fijn dat jullie zo veel meemaken, het is bijna niet te begrijpen dat jullie pas 2 weken weg zijn. Ik vind het prachtig om alles zo mee te lezen, dat is ook nog een heel werk, al weet ik dat jullie veel sneller typen dan ik!
Een poging om ook iets over thuis te vertellen: ik appte al dat het weer hier danig is omgeslagen: na de regen op de zondag van vertrek werd het al frisser, maar van de week écht koud. Tegen nachtvorst aan en de bomen verkleuren dus ook flink. Nederland ziet er herfstachtig uit. Vandaag is zo'n rustige zondag met weer 20 graden, zo één waarvan je verwacht dat de laatste zal zijn, maar dat kan natuurlijk meevallen. De kerstballen liggen al weer in de winkel en het voelt in ieder geval niet tropisch!
Herkenbaar hoor, al die rijst. Na 3 weken ben je straks echt blij iets anders te mogen eten, maar Indonesisch is wel lekker, toch? Mooie beschrijving van de cultuur op Sumatra. als je straks weer in een "westers" land bent, maar eens bedenken hoeveel mensen op aarde zich niet druk maken over Donald Trump, haha. En Peer, zonder eigen vervoer, het is afzien! Ik las dat Marian ook al zei: doe voorzichtig. Tja moeders..
Lukas, dit is wel een omweg om je nog te feliciteren, maar bij deze.
Heel veel groeten van Bas ook, hier gaat verder alles prima met iedereen, op wat naughty brugklassers na, maar anders had ik ook niks te doen. Liefs, mam.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
