Up and running, mostly..!
Door: Peer
Blijf op de hoogte en volg Liza
16 November 2016 | Australië, Geraldton
Hi mates, of zoals ze hier zeggen: how's it going?
En dan ga jij elke keer proberen om te zeggen: I'm fine, how are you?
Maar "how's it going" is gewoon de standaard: hoi, hallo, goedendag, etc. Maar dan net wat beleefder, een opening om een gesprek aan te gaan, maar niet verplicht of noodzakelijk. Best grappig eigenlijk.
We liggen op bed, het is 19:52, Liza leest 50 shades of grey (ja, echt waar) en ik typ onze nieuwe blog. WiFi is ver te zoeken, eigenlijk is alles hier ver te zoeken. We zijn hier gekomen over een 28km lange dirt road en zijn 2 auto's tegengekomen, eigenlijk nog best druk hier dus. We staan op een camping op de rand van het Kalbarri national park en bijzonder genoeg staan er hier nog 3 andere auto's, allemaal backpackers, best gezellig dus!
Ik weet niet precies waar we de laatste blog gebleven zijn, ik denk rondom Perth, waar we een nachtje mochten verblijven bij ex-collega (lange) Frans Jansen, die pas 1 dag in Australië was met zijn vrouw (in spé, ze trouwen in maart!), super gastvrij mochten we onze Jack daar op de oprit zetten en daar overnachten. Uiteindelijk mochten we zelfs, nadat we volledig volgestopt waren met een overheerlijke barbecue, in de logeerkamer overnachten: te gek! Frans en Victoria: heel veel geluk samen in Perth en bedankt voor alle gastvrijheid!
Of misschien was het in Fremantle, ten zuiden van Perth, waar we onze Jack op de sleepwagen naar de garage moesten laten slepen nadat hij niet meer wilde starten, oorzaak bleek een kapotte brandstofpomp. Ondanks de goede onderhoudshistorie en het nette voorkomen van Jack blijkt hij toch wat kwaaltjes te hebben, de brandstofpomp is bij de garage vervangen (tot mijn spijt) en de kapotte ventilator van de radiateur heb ik gelukkig zelf kunnen repareren, met een beetje hulp van 2 super vriendelijke monteurs bij een 4wd specialist. 1 daarvan was een Deen die 6 jaar geleden door Australië backpackte en nooit meer weg is gegaan. Maar daarvan hebben we inmiddels 101 verhalen.. Toch spreken we ook mensen die zeggen dat het na een bepaalde periode mooi geweest is, zoals een Duits stel dat we gisteren langs de kant van de weg aantroffen omdat hun 4x4 niet meer vooruit wilde (dat was snel gerepareerd) toch reden we pas 2 uur later weer verder. Erg leuk om zo verhalen en ervaringen te kunnen delen, gewoon, ergens langs de kant van een kilometers lange weg waar zo af en toe eens iemand langskomt.
Om alle ouders (en andere bezorgden) gerust te stellen: Jack is er inmiddels weer (bijna helemaal) bovenop, maar tot op heden kunnen we blijven rijden, zelfs met een schroef in één van onze achterbanden, no worries!
We zijn vanuit Fremantle langzaam maar zeker naar het noorden gegaan, via allemaal kleine kustplaatsjes, de ene nog mooier dan de andere.
Ondertussen op Rottnest Island geweest, door een Nederlander zo genoemd omdat er op dit eiland allemaal Quokka's leven, een soort kruising tussen een rat en een eekhoorn, hij dacht dat het ratten waren en noemde het eiland dus 'rattennest', voeg daar een beetje knauwend Australisch aan toe en je krijgt Rottnest Island.
Een mooi eiland voor de kust bij Perth, autoloos, maar fietsrijk! Als echte Nederlanders hebben we een fiets gehuurd en samen met 2 andere Nederlanders, een Tsjech en een Fins meisje hebben we het eiland rondgefietst, niet vergeten om een Quokka selfie te maken (zie Liza's Facebook!), te snorkelen, en het ene na het andere witte strand te bewonderen!
En dan raak je snel verwend, in het begin is elk nieuw strand nog mooier dan het vorige, na een tijdje ga je denken: goh, mooi strandje, maar bij die vorige was het zand nog witter of de zee nog blauwer, achja..
Het enige echt speciale op de route hierheen waren de Pinnacles, allemaal staande rotsen in the middle of nowhere, niemand kan verklaren hoe ze ontstaan zijn, maar dat het er veel zijn, dat is zeker!
Gisteren waren we in Geraldton, de eerste 'serieuze' plaats in het noorden na Perth. Een plaatsje gerelateerd aan het zinken van de HMAS Sydney II, best een indrukwekkend verhaal. HMAS Sydney II was een Australisch marineschip dat in 1945 door een Duits marineschip aangevallen werd. Bij deze aanval vergingen beide schepen en pas in 2008 hebben ze deze teruggevonden! Bij deze aanval kwamen alle 645 opvarende mariniers om het leven. Vandaag was het precies 75 jaar geleden dat het schip zonk.
In Geraldton besloten we om maar eens geen dure Big4 of Top camping te pakken, maar gewoon met onze Jack langs de kant van de weg te gaan staan, en dat hebben we geweten..
Eergisteren was het 45 graden (zweten voor onze Jack, en voor ons), gisteren was het 23 graden en windkracht 5, misschien wel 6. Ons daktentje had het dus best zwaar, en wij net zo goed. Na een uur, misschien anderhalf, rond te hebben gereden op zoek naar een geschikte plaats (we hadden een hele mooie plaats gevonden in een parkje, maar daar stond overduidelijk: 'no camping', dat is dan ook maar beter om niet te doen) besloten we toch maar op het centrale parkeerterrein in Geraldton te gaan staan, hier zijn zgn 24 uurs parkeerplaatsen speciaal voor Campers en caravans, best goeie service! Helaas konden we geen enkel plekje uit de wind vinden en werden we halverwege de nacht wakker omdat we dachten dat we elk moment zonder tent op het dak konden liggen. We besloten om de auto te verzetten (het was 3:30), staken de touwen met haringen in de grond en gingen snel verder, proberen te, slapen.
Om 7:30 werden we gewekt door de ranger, dat die touwen dwars over het voetpad toch niet echt de bedoeling waren en dat er vanochtend een vrouw over gestruikeld was: oh shit, sorry, sorry en nogmaals sorry! No worries: de vrouw was ongedeerd, ze vond het alleen een nogal gevaarlijke situatie, dus had maar even de ranger gebeld. Niks aan de hand, maar of we wel even de touwen weg wilde halen. Uiteindelijk hebben we de tent maar ingeklapt, met de wind en inmiddels ook regen zat slapen er toch niet meer in.. Tot zover het parkeerterrein avontuur, en dus ook meteen het vastberaden besluit om voortaan op campings te overnachten.
Morgen gaan we naar Kalbarri national park, een prachtig national park op maar een half uurtje rijden vanaf onze camping. Daarna gaan we, langzaam maar zeker (tempo nog onbekend) door richting Shark bay, waar ook prachtige stranden zijn, dolfijnen, zeehonden, schildpadden en, zoals de naam misschien doet vermoeden, grote goudvissen.
Na Shark bay plannen we terug richting Perth te gaan, we hadden gehoopt verder naar het noorden te kunnen gaan, richting Karijini national park, waar de echte outback begint, de Aboriginals nog leven en de beroemde (en beruchte) Gibb River road (off road weg van een paar honderd kilometer lang) dwars door de outback loopt.
Maar helaas, vanaf november begint het regenseizoen in het noorden, dan gaat het er echt tropisch regenen, de wegen overstromen en de offroad wegen worden afgesloten. Het is blijkbaar wel mogelijk om, via grote omwegen, in het noorden te komen, maar het klonk ons iets te onvoorspelbaar.. Bovendien nemen die river floodings niet alleen water met zich mee, maar ook die grote groene bijtgrage beesten die daar in zwemmen, en stel je voor dat onze Jack ons dan in de steek laat.. Nee, bedankt..
Dus, change of not really plans: we gaan terug naar Perth, snijden een stukje af bij Busselton (waar we al geweest zijn) om zo richting Albany te gaan, daar is de beroemde Wave rock: een rotsformatie van 15 (!) meter hoog in de vorm van een golf, klinkt echt gaaf! Vervolgens door richting Adelaide, misschien even naar Kangaroo Island, door naar het binnenland, naar Alice springs (Uluru, the red rocks) en uiteindelijk dan oostwaarts richting Brisbane, of zoiets.. Eigenlijk hebben we nog geen idee, maar dit houden we globaal aan.
Na een hoop gedoe met Jack, daardoor ook flink wat oponthoud rondom Perth, zijn we nu lekker op weg. We zien veel mooie, spectaculaire dingen, prachtige uitgestrekte landschappen, heel veel witte stranden en mooie blauwe zee. Ook zijn we al flink gewend aan de Australische lifestyle: live by the sun, we worden om 6:30/7:00 wakker en liggen om 21:30 op bed, dat zijn nog eens nachten!
Toch ben je na een dag rijden en van alles zien best moe, en is het heerlijk om het rooftop tentje uit te klappen en in je bed te kruipen. Ondanks dat Jack ons in het begin flink teleurstelde begint het wel echt te voelen als thuis, alles heeft een plekje en onze uitrusting wordt steeds beter. We hebben zelfs een nieuwe reisgenoot: Billy de opblaasband! Een grote roze band die we langs de kant van de weg vonden. Als je alles meeneemt wat je langs de kant van de weg vindt heeft Jack binnenkort een aanhangertje nodig.. Maar Billy konden we niet laten liggen.
Inmiddels is het 20:52, Liza is 83 pagina's verder en ik ga lekker slapen. Leuk om zo na te denken over wat je allemaal gedaan hebt. Maar nog leuker om alle reacties op het blog te zien, de leuke whatsapp berichtjes te ontvangen en toch een beetje mee te krijgen wat er zich allemaal in Nederland afspeelt! Om over Amerika (Trump) nog maar te zwijgen..
So, see ya and be safe! Wie weet waar we het volgende blog uithangen..
En dan ga jij elke keer proberen om te zeggen: I'm fine, how are you?
Maar "how's it going" is gewoon de standaard: hoi, hallo, goedendag, etc. Maar dan net wat beleefder, een opening om een gesprek aan te gaan, maar niet verplicht of noodzakelijk. Best grappig eigenlijk.
We liggen op bed, het is 19:52, Liza leest 50 shades of grey (ja, echt waar) en ik typ onze nieuwe blog. WiFi is ver te zoeken, eigenlijk is alles hier ver te zoeken. We zijn hier gekomen over een 28km lange dirt road en zijn 2 auto's tegengekomen, eigenlijk nog best druk hier dus. We staan op een camping op de rand van het Kalbarri national park en bijzonder genoeg staan er hier nog 3 andere auto's, allemaal backpackers, best gezellig dus!
Ik weet niet precies waar we de laatste blog gebleven zijn, ik denk rondom Perth, waar we een nachtje mochten verblijven bij ex-collega (lange) Frans Jansen, die pas 1 dag in Australië was met zijn vrouw (in spé, ze trouwen in maart!), super gastvrij mochten we onze Jack daar op de oprit zetten en daar overnachten. Uiteindelijk mochten we zelfs, nadat we volledig volgestopt waren met een overheerlijke barbecue, in de logeerkamer overnachten: te gek! Frans en Victoria: heel veel geluk samen in Perth en bedankt voor alle gastvrijheid!
Of misschien was het in Fremantle, ten zuiden van Perth, waar we onze Jack op de sleepwagen naar de garage moesten laten slepen nadat hij niet meer wilde starten, oorzaak bleek een kapotte brandstofpomp. Ondanks de goede onderhoudshistorie en het nette voorkomen van Jack blijkt hij toch wat kwaaltjes te hebben, de brandstofpomp is bij de garage vervangen (tot mijn spijt) en de kapotte ventilator van de radiateur heb ik gelukkig zelf kunnen repareren, met een beetje hulp van 2 super vriendelijke monteurs bij een 4wd specialist. 1 daarvan was een Deen die 6 jaar geleden door Australië backpackte en nooit meer weg is gegaan. Maar daarvan hebben we inmiddels 101 verhalen.. Toch spreken we ook mensen die zeggen dat het na een bepaalde periode mooi geweest is, zoals een Duits stel dat we gisteren langs de kant van de weg aantroffen omdat hun 4x4 niet meer vooruit wilde (dat was snel gerepareerd) toch reden we pas 2 uur later weer verder. Erg leuk om zo verhalen en ervaringen te kunnen delen, gewoon, ergens langs de kant van een kilometers lange weg waar zo af en toe eens iemand langskomt.
Om alle ouders (en andere bezorgden) gerust te stellen: Jack is er inmiddels weer (bijna helemaal) bovenop, maar tot op heden kunnen we blijven rijden, zelfs met een schroef in één van onze achterbanden, no worries!
We zijn vanuit Fremantle langzaam maar zeker naar het noorden gegaan, via allemaal kleine kustplaatsjes, de ene nog mooier dan de andere.
Ondertussen op Rottnest Island geweest, door een Nederlander zo genoemd omdat er op dit eiland allemaal Quokka's leven, een soort kruising tussen een rat en een eekhoorn, hij dacht dat het ratten waren en noemde het eiland dus 'rattennest', voeg daar een beetje knauwend Australisch aan toe en je krijgt Rottnest Island.
Een mooi eiland voor de kust bij Perth, autoloos, maar fietsrijk! Als echte Nederlanders hebben we een fiets gehuurd en samen met 2 andere Nederlanders, een Tsjech en een Fins meisje hebben we het eiland rondgefietst, niet vergeten om een Quokka selfie te maken (zie Liza's Facebook!), te snorkelen, en het ene na het andere witte strand te bewonderen!
En dan raak je snel verwend, in het begin is elk nieuw strand nog mooier dan het vorige, na een tijdje ga je denken: goh, mooi strandje, maar bij die vorige was het zand nog witter of de zee nog blauwer, achja..
Het enige echt speciale op de route hierheen waren de Pinnacles, allemaal staande rotsen in the middle of nowhere, niemand kan verklaren hoe ze ontstaan zijn, maar dat het er veel zijn, dat is zeker!
Gisteren waren we in Geraldton, de eerste 'serieuze' plaats in het noorden na Perth. Een plaatsje gerelateerd aan het zinken van de HMAS Sydney II, best een indrukwekkend verhaal. HMAS Sydney II was een Australisch marineschip dat in 1945 door een Duits marineschip aangevallen werd. Bij deze aanval vergingen beide schepen en pas in 2008 hebben ze deze teruggevonden! Bij deze aanval kwamen alle 645 opvarende mariniers om het leven. Vandaag was het precies 75 jaar geleden dat het schip zonk.
In Geraldton besloten we om maar eens geen dure Big4 of Top camping te pakken, maar gewoon met onze Jack langs de kant van de weg te gaan staan, en dat hebben we geweten..
Eergisteren was het 45 graden (zweten voor onze Jack, en voor ons), gisteren was het 23 graden en windkracht 5, misschien wel 6. Ons daktentje had het dus best zwaar, en wij net zo goed. Na een uur, misschien anderhalf, rond te hebben gereden op zoek naar een geschikte plaats (we hadden een hele mooie plaats gevonden in een parkje, maar daar stond overduidelijk: 'no camping', dat is dan ook maar beter om niet te doen) besloten we toch maar op het centrale parkeerterrein in Geraldton te gaan staan, hier zijn zgn 24 uurs parkeerplaatsen speciaal voor Campers en caravans, best goeie service! Helaas konden we geen enkel plekje uit de wind vinden en werden we halverwege de nacht wakker omdat we dachten dat we elk moment zonder tent op het dak konden liggen. We besloten om de auto te verzetten (het was 3:30), staken de touwen met haringen in de grond en gingen snel verder, proberen te, slapen.
Om 7:30 werden we gewekt door de ranger, dat die touwen dwars over het voetpad toch niet echt de bedoeling waren en dat er vanochtend een vrouw over gestruikeld was: oh shit, sorry, sorry en nogmaals sorry! No worries: de vrouw was ongedeerd, ze vond het alleen een nogal gevaarlijke situatie, dus had maar even de ranger gebeld. Niks aan de hand, maar of we wel even de touwen weg wilde halen. Uiteindelijk hebben we de tent maar ingeklapt, met de wind en inmiddels ook regen zat slapen er toch niet meer in.. Tot zover het parkeerterrein avontuur, en dus ook meteen het vastberaden besluit om voortaan op campings te overnachten.
Morgen gaan we naar Kalbarri national park, een prachtig national park op maar een half uurtje rijden vanaf onze camping. Daarna gaan we, langzaam maar zeker (tempo nog onbekend) door richting Shark bay, waar ook prachtige stranden zijn, dolfijnen, zeehonden, schildpadden en, zoals de naam misschien doet vermoeden, grote goudvissen.
Na Shark bay plannen we terug richting Perth te gaan, we hadden gehoopt verder naar het noorden te kunnen gaan, richting Karijini national park, waar de echte outback begint, de Aboriginals nog leven en de beroemde (en beruchte) Gibb River road (off road weg van een paar honderd kilometer lang) dwars door de outback loopt.
Maar helaas, vanaf november begint het regenseizoen in het noorden, dan gaat het er echt tropisch regenen, de wegen overstromen en de offroad wegen worden afgesloten. Het is blijkbaar wel mogelijk om, via grote omwegen, in het noorden te komen, maar het klonk ons iets te onvoorspelbaar.. Bovendien nemen die river floodings niet alleen water met zich mee, maar ook die grote groene bijtgrage beesten die daar in zwemmen, en stel je voor dat onze Jack ons dan in de steek laat.. Nee, bedankt..
Dus, change of not really plans: we gaan terug naar Perth, snijden een stukje af bij Busselton (waar we al geweest zijn) om zo richting Albany te gaan, daar is de beroemde Wave rock: een rotsformatie van 15 (!) meter hoog in de vorm van een golf, klinkt echt gaaf! Vervolgens door richting Adelaide, misschien even naar Kangaroo Island, door naar het binnenland, naar Alice springs (Uluru, the red rocks) en uiteindelijk dan oostwaarts richting Brisbane, of zoiets.. Eigenlijk hebben we nog geen idee, maar dit houden we globaal aan.
Na een hoop gedoe met Jack, daardoor ook flink wat oponthoud rondom Perth, zijn we nu lekker op weg. We zien veel mooie, spectaculaire dingen, prachtige uitgestrekte landschappen, heel veel witte stranden en mooie blauwe zee. Ook zijn we al flink gewend aan de Australische lifestyle: live by the sun, we worden om 6:30/7:00 wakker en liggen om 21:30 op bed, dat zijn nog eens nachten!
Toch ben je na een dag rijden en van alles zien best moe, en is het heerlijk om het rooftop tentje uit te klappen en in je bed te kruipen. Ondanks dat Jack ons in het begin flink teleurstelde begint het wel echt te voelen als thuis, alles heeft een plekje en onze uitrusting wordt steeds beter. We hebben zelfs een nieuwe reisgenoot: Billy de opblaasband! Een grote roze band die we langs de kant van de weg vonden. Als je alles meeneemt wat je langs de kant van de weg vindt heeft Jack binnenkort een aanhangertje nodig.. Maar Billy konden we niet laten liggen.
Inmiddels is het 20:52, Liza is 83 pagina's verder en ik ga lekker slapen. Leuk om zo na te denken over wat je allemaal gedaan hebt. Maar nog leuker om alle reacties op het blog te zien, de leuke whatsapp berichtjes te ontvangen en toch een beetje mee te krijgen wat er zich allemaal in Nederland afspeelt! Om over Amerika (Trump) nog maar te zwijgen..
So, see ya and be safe! Wie weet waar we het volgende blog uithangen..
-
18 November 2016 - 08:17
Kicks:
Hi ya folks,
Geweldig, Peer, om jullie belevenissen zo te kunnen volgen...! Je hebt er een mooi verhaal van gemaakt!!
Ik ben heel benieuwd naar die "waverock"! Wel een foto maken, hè?! En fijn ook dat Jack een vriendinnetje heeft: Pink Billy <3
Lieverds, geniet - geniet - geniet!!!
Ik kijk alweer uit naar jullie volgende verhaal!
Veel liefs, ook van Henk, vanuit stormachtig, koud en nat Frankrijk!
xkx
-
18 November 2016 - 23:02
Hans :
Heerlijk om te lezen, maar wat me vooraal zo intrigeert is dat Peer blijkbaar ook in staat is om prima boeiend te schrijven. Mooi!
-
19 November 2016 - 11:29
Michiel Murray:
Leuk om te lezen Liza en Peer!
Blijf er wat moois van maken!! -
19 November 2016 - 14:12
Rian:
Hi folks, bedankt voor t geweldige verhaal, geniet van Jack and Billy (ik dacht Rock and Billy?)
En van elkaar. En Peer, petje af voor je schrijftalent -
20 November 2016 - 14:23
Ingrid:
Dag kinders,
fantastisch om alles te lezen en te zien hoe de schaarse info tot nu toe over het balen op Bali en de start in Australië op zijn plek valt. Je begrijpt dat ik het mooi vind om die culturele verschillen en hoe jullie dat ervaren na te lezen. Ook de tussendooropmerkingen over de geschiedenis van West-Australië met misdadigers die vanuit het moederland naar de strafkolonie werden gestuurd, geweldig.
Spreken jullie nog wel Nederlands trouwens? De schrijfstijl lijdt er nog niks mee, hartstikke goed!
Hier stormt het nu: de eerste serieuze najaarsstorm en het werd tijd. Er zit nog best veel blad aan de bomen en hoewel het al koud is geweest en veel heeft geregend, voelde het nog niet als herfst. Nu wel, en het wordt ook al vroeg donker. We hebben onze buitenboel laten schilderen, precies in de slechtste weken denkbaar, maar het is wel mooi geworden. Al het blauw is nu dieprood, mooi bij de stenen en het pad. Weer wat afgerond, we zijn nu wel klaar met huis en tuin. Met oma gaat gelukkig alles goed, ze is echt goed opgeknapt van haar val in augustus en kan de winter wel weer aan hopelijk. Ook Sandra is oké, hoewel het vervoer naar werk en haar zangkoortje soms te wensen overlaat. Dat is sinds september in andere handen en wordt heel slecht uitgevoerd. Zo zie je maar, jullie zijn niet de enigen met uitdagingen, al zijn ze van een heel andere orde in ons overgeorganiseerde landje!
Wat een stunt hé, die Amerikaanse verkiezingen? Ik nog zeggen: niet de hele wereld is met Trump bezig, ja, nu dus wel. Als al die mannen met slechtzittend haar gaan winnen, zie Boris Johnson bij de Brexit, staat ons nog iets te wachten...
Ik ben bij dat jullie er op de foto's zo gezond (letterlijk!) uitzien. Dat vele slapen doet blijkbaar ook goed! De ruimte voor reactie is op, liefs dus, mam -
20 November 2016 - 14:54
Ingrid:
Je kunt ook twee veldjes reacties gebruiken op de blog, of 3...Het lijkt me voor jullie ook wel leuk om reacties te krijgen, dus vraag ik Bas nog wat toe te voegen over de meiden en het kleinkind. Komt ie:
Daar is ie dan! Jaloers... Hier vallende blaadjes, regen en storm, en bij jullie zon, blauwe stranden en een witte zee, of zo. Fantastisch, die koala's, kangoeroes, haaien. Ik zou toch ook die salty's niet overslaan, die schijnen ook wel indrukwekkend te zijn. Moet ik weer aan de reclame denken: "zwemmen met krokodillen, deze mysterieuze dieren komen vanzelf naar u toe." Ik zou de niet voeren. Maar ik wil zo ruilen! Overnachten in de auto of een tent is hier geen optie, het dikke dekbed is alweer te voorschijn gekomen, brrr!
Toch ook wel lichtpuntjes. Eline heeft afgelopen week haar bachelorbul ontvangen, en is inmiddels een echte Amsterdamse. Lara, Stijn en Robin gaan ook heel goed, het kleine mannetje groeit als kool, drieënhalve maand, nog even en hij komt met de fiets naar Bemmel. En ik heb nieuwe wielen, een Volvo v40, d4 voor de kenners. wordt ben ik bang wel erg duur, niet in aanschaf, brandstof, onderhoud of bijtelling, maar de goede verstaander begrijpt het wel, hé Peer? :-)
Ik hoop dat jullie vervoer zich verder goed gaat gedragen, want daar moet je wel van op aan kunnen, zeker in die omgeving. Ik vind jullie verslagen ook erg leuk, en leerzaam, ik heb al geconcludeerd dat ik niet naar Bali wil. Maar Australië blijf ik erg aantrekkelijk vinden.
Ik blijf jullie volgen, heel veel plezier, en niet de krokodillen voeren. Groetjes, Bas -
20 November 2016 - 18:10
Oma En Opa Smits:
Hallo Liza en Peer
Wij zijn blij mrt het mooie verhaal dat Peer de wereld ingestuurd heef bedankt hiervppr en wij kijken uit naar het vervolg. Geniet samen van deze prachtige vakantie. Heel veel groeten, knuffels en xxxxxxxxxxx
Oma Ida en Opa Kees -
21 November 2016 - 21:01
Marian:
Hoi reizigers,
Het is weer leuk om jullie verhaal te lezen. Ik leef helemaal mee. Wel fijn te merken dat jullie het zo naar jullie zin hebben in Australië. En wat een belevenissen. Ik zou vooral willen ruilen voor de temperatuur en mooie stranden. Prachtig. Hier is het nat en kil en veel te vroeg donker. Gisteren een leuke verjaardag gehad en vooral een mooi cadeau om jullie te spreken. De bos bloemen, waarvan we dachten dat het een kangoeroe of koala zou zijn, staat prachtig. Ik hoop dat de storm bij jullie vandaag ook wat is gaan liggen. Hier gelukkig wel. Voorzichtig met Jack en pas goed op elkaar. XXX -
22 November 2016 - 20:59
Christien:
Wat een verrassing met de post vandaag! Een mooie ansichtkaart! Zag de kangoeroes al..op datzelfde moment kwam Lukas om de ballonnen voor Suzan d'r fiets op te blazen, die hier in de garage stond zolang, (moest een verrassing blijven) en te bevestigen. Ik zei: kijk, heb een kaart, lees even mee...zag toen ineens...van Liza en Peer! Zo lief! De tranen sprongen in mijn ogen. Wat een eer. En mijn betrokkenheid is niks extra's, dat is voor mij vanzelfsprekend, ken jou vanaf je geboorte en heb je al die jaren gevolgd tot de mooie jonge vrouw die je geworden bent. Nu samen met Peer. Jullie avontuur.
De kaart staat hier in het zicht. Ik lees de laatste keren met Bryson nu steeds een boekje met wilde dieren. Apen vindt hij niet leuk (te grillig haha), maar kangoeroes heeel lief, de baby, die lekker warm bij haar/zijn moeder in de buidel zit. Hij zal jullie kaart echt super vinden.
Wens jullie alle mooie ervaringen die je maar kunt opslokken.
Liefs, Christien -
24 November 2016 - 10:55
Suzan:
Hello mates,
Wat schrijf jij leuk Peer! Ik blijf het leuk vinden ok jullie verslagen te lezen. Wat een avontuur! Ik ben helemaal niet jaloers of zo haha. Maar ik gun het jullie van harte! Geniet ervan maar dat doen jullie al. Zoals jullie op Skype al zeiden: "Living day by day". Cool hoor! Nog heel veel plezier met alles wat gaat komen, bedankt voor de leuke kaart en mooie bloemen voor mijn verjaardag en we spreken elkaar vast snel!
Liefs,
Suzan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
