On the (big) road again!

Daar zitten we dan.. In de auto onderweg naar Melbourne.
Melbourne?! Ja.. Melbourne!
Hoe komen jullie daar dan weer verzeild? Nou.. Dat zaten we onszelf dus ook net af te vragen: wanneer hebben we eigenlijk het laatste verslag geschreven, en waar waren we toen?

Volgens mij waren we toen in Perth, een ontzettend grote trailer ophalen, wat al een heel avontuur op zichzelf was.. Die grote trailer was namelijk 12 meter lang en woog 1500 kilo.. Een leuke uitdaging voor mijn fijne Dodge in Nederland, maar helaas: ik had deze keer het stuur van een 15 jaar oude Ford Transit bus in handen, die ook zonder die trailer al moeite genoeg had met het heuvelachtige terrein rondom Perth. De reis duurde dus de hele dag.. Maar ach, zoveel hadden we toch niet te doen..
We hadden namelijk net Bruce gekocht, voorzien van onze inboedel en rooftoptent, maar moesten toch wachten totdat onze Jack verkocht was.. Dat liep echter een stuk soepeler dan we hadden durven dromen!
Eerst een paar Duitse meiden uit een dorpje in de buurt (220km van Lancelin), maar die beschikte niet over eigen vervoer en wilden eigenlijk ook niet de prijs betalen die wij vroegen, maarja, we wilden wel door!
Toen kregen we een berichtje op Facebook messenger, een man uit Perth die graag langs wilde komen maar pas op zondag kon.. Het was donderdagavond.. Eigenlijk hadden we de Duitse meiden al min of meer toegezegd, maar gelukkig onder het voorbehoud dat als er een ander kwam die Jack wilde komen we hem niet voor ze vast gingen houden.
Deze man kwam op zondag, keek 10 minuten, reed een heel klein rondje, even over de prijs gebabbeld: wij vroegen 6500, hij bood 6000, maar ging akkoord met 6250, maar hij moest er nog even over nadenken. Hij zou het ons de volgende dag laten weten. Hm, shit.. Daar hadden we natuurlijk niet op gehoopt. Vervolgens zei hij: nou eigenlijk wil ik hem wel, ik kan hem alleen niet direct meenemen. Dat konden we oplossen: wij wilde namelijk maar al te graag onze reis vervolgen en die zou langs Perth gaan!
Zo gezegd, zo gedaan, papierwerk geregeld (dat kan hier allemaal "thuis" aan de keukentafel) en hij betaalde ons een aanbetaling met de afspraak dat wij Jack maandagmiddag bij hem af zouden leveren als hij thuis was van zijn werk.
Dus maandag hebben we onze spullen ingepakt, afscheid genomen van Tim en Marie waar we 2 weken mee samengewoond hadden en zijn de weg op gegaan. Een heel lekker gevoel: onderweg naar Perth, met "onze" 2 auto's (zelfs in Australië lukt het me om meer dan 1 voertuig te bezitten....) echt een top gevoel om weer op weg te zijn.

Tot zover weer de autopraat, over naar het echt interessante gedeelte:

De dagen daarna verliepen snel, we zijn vanuit Perth flink naar het zuiden gereden, het hele stuk zuid-west van Perth (Margaret river region) hadden we immers al gezien.
De kleine dorpjes vlogen voorbij: Pemberton, Walpole, Denmark, Albany, het ene dorpje nog kleiner dan het andere en eigenlijk was er nergens veel te zien.. Beetje kust, maar lang niet zo bijzonder als wat we al gezien hadden.. We begonnen nu echt verwend te raken, dus wat nu?
Na Albany zijn we naar de Wave Rock gegaan, een rotsformatie een paar 100 kilometer inlands, moesten we dus nogal een stukkie voor omrijden, in de vorm van een gigantische golf (14 meter hoog). Om eerlijk te zijn: ik vond er helemaal niks aan, en dat komt voornamelijk omdat het in de boekjes best wel als spectaculair omschreven wordt en de verwachtingen dan ook groot zijn. We zijn hier een goeie 10 minuten geweest en hebben voor de vorm maar wat foto's gemaakt..
Vanuit Wave Rock zijn we terug afgezakt richting de kust, naar Esperance: een flinke plaats op de kaart, viel eigenlijk best wel mee.. Beetje boodschappen gedaan, rondje door het park: en door.
Vanuit Esperance zijn we naar Cape le Grand National park gegaan, daar hebben we een hoge berg beklommen (3.5 uur) en een paar mooie stranden gezien, eindelijk was er weer wat te zien.
Daarna zijn we door Norseman heen gereden richting Kalgoorlie, hier is de grootste open mijn van Australië. Persoonlijk vond ik dit één van de beste dingen die we in het zuiden gezien hebben. Zo'n mijn is echt onbevattelijk groot en daar wordt onwijs veel werk verzet. Paar kleine weetjes: er rijden 40 gigantische "dumptrucks" (vanaf de lookout leken het meer op Dinkytoys, maar als ze dichterbij kwamen was het wiel ongeveer net zo hoog als onzen Bruce, en onzen Bruce is niet klein!), deze trucks kosten 4.4 miljoen dollar per stuk en rijden per rit uit de mijn 70 ton onverwerkte steen omhoog die vervolgens gegruisd wordt om het goud er uit te krijgen. 1 op de 7 vrachtwagens bevat ongeveer 6 kilo goud! Klinkt niet erg lucratief zou je denken hè? Toch wordt er non-stop gewerkt en aan de hoeveelheid truckladingen te zien is het absoluut lucratief. Van lokale Australiërs hebben we begrepen dat mijnwerkers 10 tot 12 uur per dag werken en ongeveer 400 dollar per dag verdienen. Dit doen ze 7 dagen aan een stuk en dan zijn ze 7 dagen vrij, vervolgens werken ze 7 nachten en zijn ze 7 nachten vrij, etc. Probleem is alleen dat de meeste mijnwerkers verslaafd raken aan het geld, en dus niet meer kunnen stoppen. Australiërs zeggen: wil je een goede toekomst? Stel voor je zelf een doel waar je het geld voor nodig hebt en werk daar naartoe. Werk bijvoorbeeld 5 jaar in de mijn, koop een huis en zoek een "normale" baan. Zo verdien je snel veel geld en kan je daarna verder met huisje, boompje, beestje.

Tot zover de mijn, terug naar Norseman waarna we begonnen zijn aan de beroemde, maar tevens beruchte, Eyer highway. Die beter bekend staat als de Nullarbor plain, klinkt als een aangenaam stukkie snelweg toch? Dit stukkie snelweg is 1700 kilometer lang en loopt van West-Australië (Perth) naar Zuid-Australië (Adelaide) soort A2 van Australië. Van Norseman naar Adelaide was 2200km en langs de Eyer highway is niet veel te doen. We hebben na Kalgoorlie een paar 100 kilometer gereden, overnacht bij een Roadhouse en zijn de volgende ochtend heel vroeg (5am) vertrokken om de hitte voor te zijn en kilometer te maken. We hebben 2 dagen veel in de auto gezeten en lekker kilometers gemaakt. Er is 1 stuk "longest straight" dat 90 mijl (146.6 km) alleen maar rechtdoor is en dat is dus ook echt alleen maar rechtdoor, 146,6 km lang niet sturen.
Je komt zo af en toe een auto tegen, af en toe een roadtrain (52 meter lange vrachtwagens) en dat is het.. De omgeving is continu hetzelfde en de wegen dus alles behalve spectaculair. Dat maakt het vermoeiend: 700 à 800 kilometer met een snelheid van 100 / 110 km/h en een temperatuur van rond de 35 / 40 graden.

Aan het einde van de Eyer highway wilden we Baird Bay bezoeken (een blijkbaar mooie baai) maar zijn uiteindelijk doorgereden naar Port Kenny, dat aan dezelfde baai zou moeten liggen. Port Kenny was denk ik het dieptepunt van onze reis tot nu toe: een dorpje met naar schatting 200 inwoners en een jetty (pier) van 10 meter lang, onze camping was tevens tankstation, postkantoor, autobedrijf en bootverhuur, kortom: er was dus echt helemaal niets. De volgende dag zijn we naar Coffin Bay gegaan, dit zou het mooiste strand van Australië moeten zijn, na een uurtje alleen op het strand hadden we het wel gezien. Hierna hebben we de Ferry richting Adelaide gepakt (2 uur varen met een misselijk gevoel, nondeju wat schommelde die boot). Aan de overkant overnacht en wilden we de volgende ochtend een wat onbekender natuurgebied ten westen van Adelaide bezoeken. We waren echter zo moe van het continu rijden dat we een rustdag/niksdag hebben ingelast en de volgende dag naar Adelaide zijn gegaan om daar wat dagen te ontspannen rondom kerst.

Eerste kerstdag was het 43 graden, we hebben de hele dag samen met 2 Belgen aan het zwembad gezeten: het zwembad was fris, buiten het zwembad was het zweten. 's Avonds hebben we samen met de Belgen wat gegeten en gedronken (03:00 gingen we naar bed) en dat was onze eerste kerstdag. Tweede kerstdag (in Australië Boxing day) regende het, het plan was om Adelaide in te gaan, na flink uitgeslapen te hebben zijn we die kant op gegaan. Boxing day is nationale sale gekte: alles in de uitverkoop. Het centrum van Adelaide was dus één grote gekke chaos.. Na een rondje door het centrum en langs de rivier te hebben gelopen hadden we het wel weer gezien: Adelaide was niet echt onze stad.

Na 3 nachten op dezelfde camping heerlijk uitgerust te hebben zijn we naar Murray River gegaan, onderweg richting Melbourne. Want, na het succes bij de Wave Rock, hebben we besloten dat we niet via Uluru naar Brisbane gaan, maar dezelfde route aanhouden als vorig jaar. We vieren dus oud en nieuw in Melbourne, met een oude bekende: Nigel, één van de vier musketiers waar Liza vorig jaar onderdeel van uitmaakte (Nigel, Roneta, Gintare en Liza natuurlijk).

Afgelopen nacht hebben we een storm meegemaakt in Murray Bridge, eerst begon het flink te waaien, vervolgens ontzettend hard te regenen, waarna de wind zo hard werd dat ik wat maatregelen moest gaan nemen om ons rooftoptentje overeind te houden.. Toen ik buiten kwam (in regenjas en zwembroek) zag ik dat er verderop een aantal tenten omgegaan waren, vooralsnog stonden wij nog redelijk veilig. Na wat touwtjes en spanbanden getrokken te hebben ben ik terug naar binnen gegaan, maar slapen zat er niet echt in.. Rond 3 uur werd de regen en wind zo hard dat onze tent het echt niet leek te gaan houden, we hebben de ondertent losgegooid en de rooftoptent dichtgeklapt, bij het wc gebouw troffen we een aantal mensen aan die in een tent hadden geslapen: alle tenten op het campingterrein waren omgewaaid. Terwijl ik onze tent aan het inklappen was kwamen er al wat takken omlaag, toen het vanochtend licht werd bleek dat een enorme tak bovenop een camper geland was, camper beschadigd maar niemand ongedeerd, en wij blij dat we niet op die plek stonden.
We hebben nog wat uurtjes in de auto geslapen, maar niet erg uitgerust werden we vanochtend wakker. Na alles schoon en drooggemaakt te hebben zijn we doorgereden naar een mini camping in Serviceton, wederom een mini plaatsje. Morgen gaan we via nationaal park de Grampians richting Ballarat, waar Liza vorig jaar gestudeerd heeft.
Plan is nu om via Melbourne naar Tasmanië te gaan, de route van vorig jaar richting Sydney aan te houden en zo door te rijden richting Brisbane en wellicht nog wat noordelijker.

Maar, zoals inmiddels gebleken is: plannen kunnen nogal eens wijzigen... Om de moeders (en vaders) gerust te stellen: onze terugvlucht staat tot op heden nog op dezelfde datum..

Voor nu allemaal welterusten (het is al 22:15!) en alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar!

See ya!